Bad NervesUK
Ultra QUSA
Ferociously fast distorted powerpop
Punk. Een bak teringherrie met daarover wat vals geschreeuw, zeg je? Ja, heerlijk inderdaad. Maar niet altijd. Al vanaf het prille begin van het genre is er natuulijk ook die gouden combinatie van perfecte bubblegum-popsongs, vooruitgeblazen door een flinke lading scheurgitaren en sneltreinvaartdrums. Godfathers van deze uitvinding zijn uiteraard The Ramones. Maar ook bands als The Buzzcocks, The Dickies, The Undertones en later The Descendents, The Muffs, RadioActivity, The Hives en Jay Reatard - om maar wat te noemen - weten heerlijk catchy popsongs in de hoogste versnelling voorbij te laten razen. Wel, zo'n band is Bad Nerves uit Essex, UK nu ook.
De leden van Bad Nerves kennen elkaar al vanaf hun 16e van de muziekscene in Essex, terwijl ze in verschillende punk-, indie- en metalbands spelen. Zanger Bobby Bird a.k.a. Bobby Nerves wordt eind 2015 door gitarist Will Phillipson uitgenodigd om samen een band te beginnen. Ter inspiratie stuurt hij Bird een aantal platen van Radioactivity, The Marked Men en Jay Reatard.
"Will [Phillipson, guitar] texted me at Christmas in 2015 to say that we should start a band together. I thought we would do something like Refused, because I always wanted to be in a band like that, but he wasn’t too keen on the idea. He sent me a couple of albums, Radioactivity’s debut record, and Blood Visions by Jay Reatard. I knew classic punk music, but the whole garage-punk and power-pop thing was new to me."
Er gaat een wereld open voor Bobby Bird. Hij speelt op dat moment drums in een metalband, maar dit huwelijk tussen powerpop en garagepunk past naadloos bij zijn voorliefde voor heavy muziek en de oude liefde voor The Beatles en Bowie, opgepikt bij zijn muzikale ouders.
"Up until Will showed me those albums, I hadn’t found the right music to go with my instinct for melody. I play drums and guitar, and the patterns are easy. I could start writing that sort of music straightaway, because the principles of it are simple. You can make it more complicated as you go along, but all you need are three chords and a fast drumbeat. Fortunately, because I’ve been playing drums for so long, I could write on top of that immediately. It’s so much fun."
"Most people are afraid to be cheesy, you know? But cheesy melodies, if you package them right, they’re the best ones because you remember them. There’s loads of bands now that I really like, they have a nice vibe, but I don’t remember the songs. I like having something stuck in my head. It’s like, how catchy can you go, before it becomes almost annoying?"
De twee halen gitarist George Berry, drummer Sam Thompson en bassist Jon Poulton bij de band. Die laatste is erg geïnspireerd door oude punkbands als The Ramones, The Clash, Sham 69 en The Sex Pistols. Hij grapt zelf dat hij al zijn stage moves heeft gepikt van Sid Vicious. Bird heeft een soort van Jagger-swagger over zich, terwijl 'It's Alive' van The Ramones een soort blueprint wordt voor de adrenaline-optredens van de band. Bobby Bird sleutelt samen met drummer Thompson in een gagage een aantal super aanstekelijke songs in elkaar en Bad Nerves is klaar om elke club of bar in Engeland in een kolkende heksenketel te veranderen.
Na een paar singles wordt de gelijknamige debuut-LP 'Bad Nerves' pas in 2020 uitgebracht. Geproduceerd door vriend, engineer en producer Mike Curtis spatten de rauwe powerpoppunkparels uit de groeven. De plaat komt wel, heel onhandig, middenin de covid pandemie uit, maar het pakt wonderwel goed uit. "The bastard child of a Ramones/Strokes one night stand" en "200 mile-an-hour Supergrass". De Engelse pers is lyrisch.
"By taking less than a hundred and eighty seconds to burrow into your head, each punk-fuelled earworm is more brash and snotty than the one before it. At twenty-seven minutes long, Bad Nerves may feel like it over before it has started but, fuck me, what a ride!"
Als alle lockdowns eenmaal zijn opgeheven gaat Bad Nerves in volle vaart verder met het platspelen van het clubcircuit in Engeland en Europa. En als het daarbij zou blijven, Bad Nerves zou het prima vinden, maar via een bevriende connectie wordt de band door Sussex duo Royal Blood in 2023 meegenomen op een tour door de USA. Daarmee begint een hectisch jaar voor Bad Nerves. Tours door zowel Amerika als Engeland en Europa volgen met onder andere The Darkness en helden The Hives (" Just watching them play every night on tour has made us like 10 times the band we were"), terwijl Bad Nerves thuis in Engeland op de bekende festivals in Reading en Leeds staat.
Ondertussen wordt ook de tweede plaat 'Still Nervous' (2024) uitgebracht, wederom opgenomen door Mike Curtis, terwijl Bobby Bird vanwege tijdgebrek in de studio slaapt om de nummers af te krijgen. 'Still Nervous' staat weer vol furieuze hits, waarbij vergeleken met de debuutplaat iets meer variatie in het tempo is aangebracht. Zo komt 'Antidote' in een nog hogere versnelling voorbij en wordt het gaspedaal iets losgelaten in 'Sorry', dat doet denken aan zowel Weezer als T-Rex. De plaat levert Bad Nerves ook de complimenten op van punk-peetvader Iggy Pop, terwijl sommige recensies nu de vergelijking trekken met bands als IDLES en Fontaines D.C., zoals ook deze bezoeker van het Manchester Punk Festival:
"They didn’t quite seem like a typical MPF band but had a lot of energy and put on a good show nonetheless. There were certainly some folk down the front loving every second of it anyway. I’m pretty sure that Bad Nerves weren’t from Manchester but the singer definitely had Manchester vibes with their sunglasses on for the first part of the set! I feel like this could be the next big ‘popular’ punk band like Idles or Fontaines DC."
Dit alles roept bij mij maar één vraag op: Waarom is dit concert niet allang uitverkocht?
Naast Iggy Pop zijn er overigens nog een aantal publiek bekend personen lyrisch over Bad Nerves en één ervan is Billie Joe Armstrong van Green Day. Waarom noem ik deze nu specifiek? Wel, zijn jongste zoon Jakob Armstrong speelt in Ultra Q, het voorprogramma van deze avond.
Pa Armstrong heb ik ooit nog in de bovenbar van Simplon in 1992 gezien met Green Day. Een vermakelijk concert destijds voor enkele tientallen aanwezigen. Ik heb de jonge jochies van toen nog gesproken en ze waren blij dat ze nog een tijdje door Europa konden touren. Ze waren behoorlijk blut en thuis in Californië dreigden de bandleden uit hun huis te worden gezet. Ik had toen zelf '39/Smooth' (1990) op LP en bij die plaat was er een inlegvel, waarop een brief stond afgedrukt van de jongens van Green Day met een soort van fuck you-antwoord naar een grote platenmaatschappij. In de brief stelde Green Day dat de band voor altijd bij hun vrienden van Lookout! Records zou blijven. Een tijd later zie ik de band ineens tijdens de MTV-awards worden aangekondigd op mijn tv. Rug tegen de muur en toch maar bij een grote platenmaatschappij? 1 + 1 = 2. Dakloos waren ze in elk geval niet meer in Beverly Hills.
Ik denk dat ook Jakob zich geen zorgen hoeft te maken over een dak boven zijn hoofd. In de voetsporen van zijn beroemde vader is hij de zanger van Ultra Q. Jakob omschrijft zijn nummers zelf als shoegaze/dream pop, maar Ultra Q heeft ook de donkere, hoekige energie van garagepunk-revivalbands uit de vroege jaren 2000. De band combineert invloeden van groepen als The Strokes, Interpol en The Killers, zoals te horen op de EP 'Get Yourself a Friend' (2021).
Dikkie.