50 JAAR VERA
Sunday 30 JuneBlack LipsUSA
Venus TropicauxNL
Deceptively soulful garagepunk
Raar hoe het geheugen soms werkt. In mijn herinnering was het een zinderend warme zomeravond toen Black Lips de show gaven waarmee ze voor de tweede keer een plek op de muur bemachtigden.
Zojuist ontdekte ik dat sinterklaas al in aantocht was, om precies te zijn 6 november, van het annus horribilus 2021.
Misschien herinnerde ik het mij zo omdat alle concertbezoekers die avond zoveel warmte uitstraalden vanwege de opwinding. Omdat we weer mochten, zonder die enorme afstand van anderhalve meter. Na* die ellendige coronatijd.
Al waren de beperkingen ook een blessing in disguise omdat het Takeroot-festival dat jaar vanwege de pandemie niet kon doorgaan in de Oosterpoort. En zo kreeg VERA Black Lips onder de noemer Takeroot Downtown in de schoot geworpen.
Een warme schoot waar de Amerikaanse band heel graag duikt, getuige ook de hoge pollnoteringen, zoals o.a. een 1e (in 2007), 2e (in 2005) en 7e plek (2015).
Terug naar dat karige coronajaar. We hadden natuurlijk wel wat zitconcerten kunnen bijwonen, maar daar werd niemand echt blij van.
Het was zo’n doffe ellende dat ik steeds meer naar het zweet van andere concertbezoekers begon te verlangen, desnoods inclusief wat bierscheten.
Nadat ik op die zinderende zaterdagavond in november de al goed gevulde zaal binnenkwam was het bijna surrealistisch om mensen gewoon in groepjes bij elkaar te zien staan praten en drinken. Ik had zin om wildvreemden te omhelzen en te feliciteren met onze hernieuwde vrijheid.
Deed ik niet. We moesten allemaal ook weer wennen aan deze nieuwe situatie. Je voelde vooraf het ongemak, maar ook de energie die we zo lang hadden opgespaard en er heel graag uit wilde.
Toen de band het podium opstapte en meteen aftrapte met Family Tree, werden we overspoeld door een tsunami van euforie – de beste beving die Groningen sinds de ontdekking van de gasbel had gekregen.
Die geluksgolf bleef maar door de zaal gaan. Als VERA een golfslagbad zou zijn dan had Black Lips de stopknop van de golfmachine gesloopt. Bij O Katrina waren alle remmingen weg en ontaarde het concert in een losgeslagen vrolijke bende, zowel op het podium als daarvoor.
Op een maffe manier was Black Lips precies de juiste band voor deze avond. Met hun innemende en losmakende liedjes, met een extreem hoog meezing en -deingehalte.
Zingen doen ze ook allemaal bij dit heerlijk zooitje ongeregeld uit Atlanta, Georgia.
Niet overal even zuiver, zoals ook het spel her en der zo lekker rammelt.
De kleurrijke bandleden lijken te zijn gecast voor de rauwe versie van The Breakfast Club - met alleen maar outcasts die niet moeten nablijven op school, maar er al vanaf zijn getrapt.
Dat is niet eens zo ver bezijden de waarheid, want toen Cole Alexander (die kleine gedreven zanger/gitarist) en Jared Swilley (de zanger/bassist met de vetkuif) in 1999 van school werden gestuurd hadden ze van de ene op de andere dag heel veel tijd voor hun nieuwe bandje Black Lips.
Als we Wikipedia mogen geloven werden de twee na het bloedbad op Columbine van school gestuurd, omdat ze werden beschouwd -met excuus voor de gare vertaling- als “een subcultuur-gevaar”. Hun grove, provocerende capriolen op school en tijdens concerten (zoals o.a. kotsen, urineren, nudisme en vuurwerk) werd blijkbaar even gevaarlijk gevonden als twee haatdragende, gefrustreerde, vuurwapengevaarlijke en suïcidale tieners met massamoord- en andere sadistische fantasieën.
Toen een paar maanden later ook drummer Joe Bradley zich bij de band voegde konden ze echt aan de slag. Al duurde het een paar jaar voor The Black Lips hun eerste plaatje uitbrachten.
De dood van gitarist Ben Eberbaugh, die in december 2002 werd doodgereden door een dronken automobilist, betekende niet het voortijdige einde van Black Lips. Integendeel, de andere bandleden waren ervan overtuigd dat Eberbaugh zou willen dat de band doorging.
En dat deden ze. Met extra elan, leek het wel. Tot 2009 brachten ze praktisch elk jaar een plaat uit en groeide hun live-reputatie tot grote hoogten.
Toen vervolgens niemand minder dan Mark Ronson (o.a. de producer van Back to Black van Amy Winehouse) werd ingehuurd voor de geweldige plaat Arabia Mountain (2011) leek een grote doorbraak aanstaande.
Dat gebeurde niet. En daar mogen we stiekem wel blij mee zijn, want nu kunnen we deze geliefde band op ons geliefde podium zien. Al is het wel een schande en raadsel dat dit optreden twee weken voor aanvang nog steeds niet is uitverkocht.
Laat ik niet vergeten de andere kleurrijke bandleden naast de kleine leider Cole Alexander en Jared Swilley (met z’n vetkuif en vioolbas) ook nog te benoemen.
Dat zijn de extravagante Zumi Rosow (saxofoon/zang), Oakley Munson (de drummer met het hoge kapsel) en Jeff Clarke (gitaar/zang).
Vooral Zumi Rosow mag zich steeds meer laten gelden in de band en dat is te horen op het tiende album Apocalypse Love dat zij “a wierd dance record” noemt.
Het klinkt anders dan de voorgaande platen, maar het is nog steeds overduidelijk die onweerstaanbare Black Lips.
“A wonderful new chapter,” schrijft The Line of Best Fit, “The world may be on fire, but at least we have Black Lips.”
En zo is het. Laten we de band weer warm verwelkomen in ons jubileumjaar.
*We hoopten en dachten in november 2021 dat we weer vrij waren, maar kort na dit concert werden toch weer nieuwe beperkingen opgelegd en was het weer een tijdje gedaan met de live muziek. Wat dit optreden dus een extra bijzondere lading gaf en misschien ook hielp bij het winnen van de poll. Toch zou ik met deze live altijd excellerende band niet het risico nemen om weer de show van het jaar te missen en dus gewoon een kaartje kopen.
Igor
Support Venus Tropicaux is een in Rotterdam gevestigde, door Duolingo-geïnspireerde post-punk no-wave band voor generatie X & Y. De band speelt rauwe en ongefilterde noisepunk bangers die je een tikkeltje verward maar tegelijkertijd ook zeer tevreden achterlaten. Vorig jaar speelden ze nog een show in VERA tijdens T.H.O.P. 05, nu zijn ze terug als support voor Black Lips. Komt dat zien!