Helaas kan VERA door de smalle ingang in het oude voorpand mensenmassa's niet snel verwerken. Kom dus op tijd om een lange rij te ontlopen.
Heb je nog geen maandkaart, hou dan € 1,50 paraat voor een snelle kassa-afwikkeling. Alvast bedankt.

__________________________________________________________________________

Het eerste Album van de Week op de Luisterpaal van VPRO’s 3voor12 van dit jaar was ‘Heavy Flowers’ van Blaudzun. Alweer de derde voor dit veelgeprezen talent uit Utrecht, geboren als Johannes Sigmond. Vaak wordt Blaudzun nog als singer/songwriter aangekondigd, maar dat ga ik hier maar niet doen. Hoewel hij soms nog wel eens een liedje in zijn eentje vertolkt, is Blaudzun tegenwoordig feitelijk een hele band, tot soms wel acht man sterk. Letterlijk gegroeid als band dus. En ook de venues groeiden mee: deze clubtour is geheel uitverkocht.

Nou lijkt het vrij loos om dan toch nog de energie in een artikel te steken, welbeschouwd een juiste constatering. De echte fans lezen hier ook weinig nieuws. Maar ik benader het zo: diegenen die Blaudzun niet zo heel goed kennen, maar toch de buzz volgend reeds een kaartje in de tas hebben, kunnen hier lezen naar wie ze nou eigenlijk toegaan. En diegenen die de boot gemist hebben, kunnen hier lezen waarom ze in het vervolg eerder een ticket moeten aanschaffen.

Blaudzun bracht in 2008 een titelloos debuut uit en werd de Nederlandse 16 Horsepower genoemd, wat gelijk een tour door de Benelux opleverde en een optreden op Metropolis. Nou dreigt een Nederlandse band die (stel je voor!) buiten de stippellijntjes durft te knippen nogal vaak overdreven gehyped te worden, maar ik kan niet anders zeggen dat het in dit geval geheel terecht is. Daarom spreek ik hier liever van een positieve buzz, dan van het veel negatievere hype.

Blaudzun maakte de kritieken namelijk waar door in 2010 met het prachtige tweede album ‘Seadrift Soundmachine’ op de proppen te komen. Je kunt wel zeggen “on-Nederlands goed”, maar misschien zijn sommige bands uit Nederland wel gewoon ontzettend goed! De hele rits uitverkochte shows, festivals, DWDD en clipjes op YouTube ondersteunt dit. Het brede, authentieke folk-instrumentarium (banjo, trekzak, ukelele, viool, lapsteel); de bezielende zang; de onderhuidse spanning; de orchestrale composities: het publiek smult ervan.

Hetzelfde doet men al jaren bij Erik Hofland, a.k.a. Dyzack, die, na zich een tijdje op theater gestort te hebben, weer terug is op het podium met een nieuwe plaat op zak. ‘This Mangy Soul’ verkent de zielenroerselen van een man die zijn vader aan zelfmoord verloor, maar in zijn dromen hem steeds weer tot leven wekt. In zijn meeslepende songs voert Dyzack je langs angst en hoop, langs verlies en vreugde. Ik verwacht dat deze twee klasbakken elkaar mooi gaan aanvullen op het podium.

- T-Ice