AFSCHEIDSFILM DAVE
Tuesday 2 MayBoy
Taika Waititi, NZ 2010
Makkelijk heeft Boy het misschien niet, maar hij maalt er niet om, dit elfjarige jochie van Maori komaf. Samen met zijn broertje Rocky groeit hij in de jaren tachtig op bij zijn oma in een Nieuw-Zeelands kustplaatsje. Zijn moeder stierf toen hij zes was en zijn vader is afwezig. Hij vult zijn dagen met een oogje houden op een schare kinderen, Michael Jackson danspassen leren, heldenverhalen vertellen over zijn vader, verliefd zijn en aan pestkoppen (proberen te) ontkomen. Maar dan keert zijn kruimelcrimineel vader terug, vergezeld door twee andere leden van zijn wannabe bende. Rocky en Boy zijn verguld en genieten volop van hoe hij hen steeds probeert te vermaken. Zijn doel is echter eigenlijk om daar ergens begraven buit zien te lokaliseren, wat ontaard in een behoorlijke chaos.
Deze film was de tweede lange van regisseur Taika Waititi, en is opgenomen waar hij zelf opgroeide. Zijn oeuvre is nogal uiteenlopend, van twee Marvel verfilmingen tot filmhuishits als What We Do in the Shadows, Hunt for the Wilderpeople en Jojo Rabbit, waarin hij zelf de rol van Hitler op zich nam. Ook in Boy speelt hij mee, als de vader, Alamein. Hij raakte in Nieuw-Zeeland bekend als komiek terwijl hij nog student was aan een kunstopleiding. Zijn korte film Two Cars, One Night werd voor een Oscar genomineerd en lanceerde zijn filmcarrière.
Eindelijk aan VERA Zienema ontkomen, mocht ondergetekende een afscheidsfilm uitzoeken. Niets tegen klassiekers (integendeel), maar het werd toch geen The Long Goodbye, zoals ik eigenlijk verwachtte, dankzij de inspanningen van programmeur Finn (vele dank) en door de Te Tumu Whakaata Taonga (New Zealand Film Commission) verleende toestemming voor vertoning. Het is aan Louis Theroux (die ik weer van regisseur Michael Moore’s TV Nation ken) te danken dat ik op het idee kwam. Hij interviewde laatst Waititi’s geliefde Rita Ora, waarbij Waititi even opdook. Na duizend-en-nog-wat films – eerst op 16mm, toen 35mm en nu meestal digitaal – heb ik het eindelijk (wederom) tot bezoeker van het meest markante filmhuis van Groningen geschopt.
- david
Sign up for the Zienema newsletter