British Sea Power + A Classic EducationUK
Ik mag gevoeglijk aannemen dat afgerond iedereen die een beetje ‘Vera-minded’ is en de muziekbizz een beetje volgt, British Sea Power kent. Dit opvallende Indie/New Wave-collectief uit Sussex, UK, heeft dan ook al enkele keren eerder op de Vera-planken gestaan. Afgelopen maart ging hun show in Vera niet door, nu dan in de herkansing. BSP is in hun thuisland meermalen gebombardeerd tot ‘Beste Band van Groot-Brittannië’ en heeft verscheidene titels als ‘Beste Plaat’ en ‘Beste Live Band’ op de schoorsteenmantel staan. Er is zelfs een renpaard naar hen vernoemd en over de oceanen vaart een driemaster met hun naam op de boeg. De vierde plaat ‘Valhalla Dancehall’ kwam dit voorjaar uit en heeft een naam die een breed wereldbeeld van Noorwegen tot Jamaica verraadt. De leden van British Sea Power hebben altijd ver over de grenzen gekeken en zich ingelaten met literatuur, muziek en film uit andere culturen. Een echte wereldband.
Want welke andere band kan zeggen dat ze op de Chinese Muur, in het Londense Natuurhistorisch Museum en in de Tsjechische ambassade hebben gespeeld? Die een Amerikaanse stadiontour met The Killers deden, maar vlak daarna in kleine pubs speelden met The Wurzels en de 200 jaar oude band The Copper Family? Die op een schip in de Thames voor het Britse parlement optraden, in een Pools bos speelden, en op hun eigen mini-festival in de Tan Hill Inn, temidden van husky-races, kleiduiven schieten en valkenjacht, rondliepen met The Arctic Monkeys en Klaxons? Die speciaal op tour mee worden gevraagd door The Flaming Lips, Interpol, Nick Cave en The Strokes en tussendoor tijd hebben voor hun nevenproject Brakes? En welke band maakt een soundtrack ‘Man Of Aran’ bij de gelijknamige stomme film uit 1934 en presenteert het resultaat live, voor een filmdoek, op eilanden als Jersey, de Hebriden en een Noorse archipel in de Noordelijke IJszee? Geen enkele andere band kan dit zeggen, sterker nog: geen enkele andere band zou dit überhaupt kunnen.
Als je toch om één of andere vage reden de eerste drie platen ‘The Decline Of British Sea Power’, ‘Open Season’ en ‘Do You Like Rock Music?’ gemist hebt, dan moet je die dus maar eens rap gaan zoeken. De muziek werd vaak gelinkt aan donkere popbands als The Cure, The Talking Heads en Joy Division, maar de laatste jaren worden daar namen als The Flaming Lips, Manic Street Preachers en Arcade Fire aan toegevoegd, vanwege de gave om ‘groot’ te denken. Op ‘Valhalla Dancehall’ is dat niet anders, wat hier en daar als een zwaktebod en dan weer als een sterktepunt overkomt. Ik ga hier zeker niet beweren dat al hun platen van kop tot staart even sterk zijn, maar gelukkig kiest BSP live voor de beste songs, op een met takken, mascottes en plastic vogels uitgedost podium, vaak culminerend in een wilde, 20 minuten durende eindjam. Extatisch, eclectisch, episch zijn fraaie woorden met een ‘e’ die de lading volledig dekken.
In maart zou Sparrow and the Workshop de opening voor BSP verrichten; die zijn nu vervangen door A Classic Education. Dat is een Italiaanse indieband rond de Canadese zanger Jonathan Clancy die in het mooie Bologna zijn bandgenoten vond. Ze spelen een soort van dreampop met sixties- en garage-invloeden, wat een interessant resultaat oplevert. En zo vaak staan hier geen Italiaanse bands. Om je (muzikale) wereldbeeld weer wat verder te verbreden, raad ik je aan op tijd te komen!
T-Ice