Laatst had ik mijn digitale muziekcollectie van meer dan 1000 bands weer eens op de shuffle staan, lekker hard. Dan komt er echt van alles voorbij. Af en toe bands die je nog steeds vaak luistert; heel vaak bands die je grotendeels was vergeten (en lang niet altijd meer zo goed blijken); en soms ineens zo’n pareltje van vroeger, van een band die je nooit zult vergeten maar waar je gewoon niet zo vaak meer naar luistert. Ik herkende het meteen: de songstructuur, het geweldige gitaargeluid, en een unieke stem, waardoor bands een eigen smoel hebben en boven de middelmaat uitstijgen. Het was 100% Doug Martsch, dus 100% Built to Spill.

Ik heb altijd een zwak voor Built to Spill gehad, sinds de eerste keer dat ik hun nog altijd schitterende ‘Car’ voorbij hoorde komen op de Swingavond (ja, opa vertelt hier over de dansavond van de vorige eeuw, kindertjes). Die hit staat op hun tweede plaat ‘There’s Nothing Wrong With Love’, dat samen met ‘Perfect From Now On’ en ‘Keep It Like A Secret’ een drieluik vormt dat vandaag de dag nog altijd super klinkt.

Volgens mijn archieven heeft Built to Spill slechts twee keer in VERA gestaan; ze kiezen hun optredens zeer selectief uit. Na zeven jaar radiostilte kwam afgelopen jaar hun negende langspeler uit: ‘When The Wind Forgets Your Name’, een goede reden om weer eens op tour te gaan. Ik spreek steeds in meervoud, maar feitelijk is Doug Martsch de band en gaat hij met steeds andere muzikanten platen maken en op tour. Op de jongste plaat, die rockend begint met ‘Gonna Lose’ maar daarna gas terug neemt met ‘Fool’s Gold’ en het poëtische ‘Understood’ -waarop we weer die typische BTS-ingrediënten horen-, werd samengewerkt met Le Almeida en João Casaes van de Braziliaanse jazzrockband Oruã. Het resultaat is een veelzijdig, levendig en boeiend geheel, met tijdloze teksten, soms verrassende instrumenten en als altijd een fantastische sound.

Op de huidige tour wordt Martsch vergezeld door Teresa Esguerra (Prism Bitch) op drums en Melanie Redford (Blood Lemon) op bas. Maar het draait vooral om de gitaar en de typische stem van Doug Martsch, uit duizenden herkenbaar. Als ik zo op Setlist.fm kijk, spelen ze van zo’n beetje alle platen wel wat liedjes: voor elk wat wils dus. Een soort shuffle uit hun lange carrière, zou je kunnen zeggen. ‘Car’ staat daar recentelijk helaas niet bij, maar er blijft zoveel ander moois over. Kom kijken hoe een 90’s indieband in de 20’s nog steeds relevant en uniek kan zijn! En stoor je niet teveel aan die opa die bij de toegift om ‘Car’ roept.

T-Ice

Support: The French Tips
Damaged disco and dance-punk bangers uit Boise, Idaho. Wat begon als een project om opgekropte woede los te laten door middel van muziek, is de afgelopen vijf jaar uitgegroeid tot een toevluchtsoord voor de persoonlijke en collectieve uitdagingen van het mens-zijn. The French Tips klinkt als punkrock, postpunk, disco, dance, pop, funk, surf en doo wop doordrenkte rock.