Een bekentenis: ik heb laatst de Elle gelezen. Je weet wel, dat vrouwenblad over mode, beroemdheden en zalfjes tegen ouderdom. Er stond namelijk een interview met Kim Gordon in, waarin ze vertelde over haar scheiding met Thurston Moore. Ik was wel een beetje nieuwsgierig naar wat er gebeurd was, moet ik eerlijk bekennen. Dankzij die scheiding tenslotte, hoeven we voorlopig niet meer op een nieuwe Sonic Youth plaat te rekenen en dat vind ik jammer, want het is een van mijn favoriete bands. Maar al die relationele narigheid leidt er dan wel weer toe dat we Thurston Moore zomaar opeens Vera kunnen zien. En dat is toch wel heel bijzonder.

Het is ook niet zo dat het doodstil is geworden op muzikaal gebied, sinds Moore en Gordon eind 2011 uit elkaar gingen. Vorig jaar nog kon je Steve Shelley in Vera zien, die een stukje meedrumde bij Disappears en Lee Ranaldo kwam met een soloplaat. Ook sinds vorig jaar heeft Moore, die al jaren met prettig klinkende soloalbums aan komt zetten, zich zo'n beetje gestort op Chelsea Light Moving, zijn nieuwste project. Voor het album dat begin dit jaar verscheen schreef hij praktisch alle liedjes in z'n uppie en hij wordt bijgestaan door Keith Wood op gitaar, John Moloney op drums en Sarama Lubelski op bas.

En dat nieuwe, titelloze album van Chelsea Light Moving luistert,  klinkt bijzonder prettig. De band is in een speelse bui en Moore ragt de jaren van zich af. De plaat klinkt heerlijk fris en opgeruimd, een beetje als Sonic Youth van pak'm beet een jaar of twintig geleden. Nieuwe inzichten of onverwachtse dingen doen ze dus niet, maar dat hoeft ook niet. Met de noiserock van liedjes als het bijzonder felle 'Alighted' en de mooie single 'Burroughs' val je in een warm bad van schurende gitaren en dwarse zanglijnen.

Dat je dit optreden niet wilt missen mag een understatement heten. Kom vroeg en haal je hart op bij een van de grootsten van de alternatieve rock. Er zijn al mensen met slaapzakken in de Oosterstraat gesignaleerd.

Bart