Cloud Nothings + WolvonUSA
Aan het einde van het jaar heb ik soms grote moeite met het invullen van de platen in de Poll: wie valt net buiten de Top 10, wie moet er op 1? Dit jaar ga ik dat probleem niet hebben. Al in januari was mijn Pollwinner bekend. ‘Attack On Memory’ gaat echt niemand meer toppen. Deze derde plaat van Cloud Nothings is daarvoor té goed. En ik ben niet de enige die dit vindt. Binnen onze scribentengroep werden zwaar geschut en ellebogen ingezet om de platenrecensie voor ons Blog te mogen schijven, met, weinig verrassend, onze Marinke uiteindelijk als sterkste. Gerenommeerde blogs en fanzines schreven vrijwel unaniem dit album de hemel in, een enkele zuurpruim daargelaten die liep te zeuren dat de teksten wel iets beter hadden gekund. Gelul! Bij het grof vuil zetten die scribent! ‘Attack On Memory’ is gewoon dé plaat van 2012. Punt.
“Teenage angst has paid off well”, zong Kurt Cobain al, en van The Replacements via Nirvana tot nu Cloud Nothings blijkt dit nog steeds actueel. Want wat een onbegrepen woede zit er in deze acht songs. Dreigende opener ‘No Future/No Past’ grijpt je gelijk bij de strot, waarna het bijna negen minuten durende ‘Wasted Days’ je met repeterende patronen meesleurt naar de onvermijdelijke climax, uitgeschreeuwd door Dylan Baldi. Die inderdaad nog een tiener was toen hij voor het eerst op SXSW stond. Hij kreeg zelfs met een stift kruisjes op z’n handen omdat hij ‘under age’ was. Misschien dat hij daarom zo overtuigend zijn songs neerzette. Samen met Alabama Shakes werd Cloud Nothings alom gezien als de revelatie van het festival. Ze zijn live nog beter dan op plaat!
De rest van die plaat telt trouwens minder lange liedjes. Maar wat zijn ze lekker. De coupletten van ‘Fall In’ zetten je hoofd onverbiddelijk in beweging, ‘Stay Useless’ is een fantastisch opgefokte neo-grungehit, ‘Seperation’ voert richting het einde het tempo op naar punksnelheid en ‘Our Plans’ is eigenlijk een verveeld gezongen popliedje met super catchy gitaarwerk. Veel meer dan op de voorgangers ‘Turning On’ en ‘Cloud Nothings’ knalt de plaat je speakers uit, heen en weer schietend tussen garagepunk, grunge, indiepop en indierock. Mede daarvoor verantwoordelijk is goed hoorbaar Steve Albini, de man achter de knoppen. Hee, Albini: heeft die niet ook ‘In Utero’ geproduceerd? Toeval of niet, ik denk wel dat Kurt Cobain Cloud Nothings erg had kunnen waarderen.
Fijne ontwikkeling trouwens, al die frisse gitaarbands uit de VS de laatste tijd, die eindelijk weer eens wat energieke uptempo punkrock&roll brengen. Wavves, Harlem, Jaill, Bass Drum Of Death, The Men, Heavy Times, The Barreracudas, Howler, ik krijg er geen genoeg van. Toch denk ik dat Cloud Nothings (uit Cleveland) van al die bands de plaat uit heeft die me het meest raakt.
Wat een eer als je dan voor deze sensatie mag openen. Aan Wolvon (uut Grunnen) de taak het publiek op te warmen. Met hun “alternative dreampop noise postpunk” moet dat gaan lukken. Het debuut van dit drietal kwam in oktober op Subroutine uit en is getiteld ‘Comfort’. Ik hoor breed uitgesponnen songs gedrenkt in scherpe noise. Dit lijkt me prima passen bij Cloud Nothings, dus kom op tijd.
Onze hele club kijkt reikhalzend uit naar het optreden van Cloud Nothings. Laten we hopen dat ze de hooggespannen verwachtingen waar kunnen maken. Dan hoef ik ook niet meer te dubben over welk cijfer ik in de Poll bij Concerten Grote Zaal zet.
- T-Ice