Alleen in je band, geen gezeik met bandleden die niet kunnen oefenen, spelen of die ineens met compleet andere ideeën aan komen zetten. Waarom dus ook niet? Vanavond heeft Marinke twee van de betere solo bands voor ons plezier uitgepikt. Eerst Bert Scholten uit Groningen, daarna Colleen Green uit Los Angeles.

Bert timmert al een paar jaar aan de weg in verschillende bandjes, van poppy garage rock tot meer experimentelere bandjes. Maar wij kennen hem natuurlijk allemaal van het synthpunk duo Earth Control. Bert heeft een volledig unieke stijl ontwikkeld, eentje waar toonvastheid geen obstakel is en een stijl die vooral moediger is dan wat menig anderen durven voort te brengen. Begeleid door een drumcomputertje en spelend op zijn zelfgebouwde vibrafoonsynthesizer zingt Bert zijn verhalende teksten de wereld in waarin hij zaken behandeld zoals verwachtingen, familie, tijdelijkheid, het alledaagse, omgang met ironie en de achterhaaldheid van de underground popcultuur. Afgaande op de foto van de vibrafoonsynthesizer is dat een machtig apparaat die het moeite van het horen en zien alleen al waard is.

De eerste single die Colleen Green heeft uitgebracht heet Milo Goes To Compton, een referentie naar de 80’s LA punkgroep Descendents, met daarop weer het nummer I Wanna Be Degraded, wat dan weer een referentie naar The Ramones is. Het is duidelijk waar zij de mosterd vandaan haalt. Colleen gaat net als Bert met underground popcultuur aan de haal en vormt het naar verdomd catchy bubblegum punk-popliedjes. Zopas heeft ze een steengoede plaat uitgebracht op Hardly Art, het labeltje van Subpop baas waar niet persé festivalkrakers vanaf hoeven te komen, waar het op neer komt is dat er vooral heel veel goede muziek op uitkomt. Colleen Green maakt het dan ook nog eens zo verdomd cool om alleen in een band te zitten, dat je zojuist besloten hebt dat je al in een bandje zit, want waarom de fuck niet. Vanavond! Met je volledige band vooraan in de Vera Kelderbar! | _THOMAS

Website

Facebook

Bandcamp