Synthesizers die klinken als een kerkorgel, gitaren die zwoegen over een slome hypnotiserende drumbeat, een melodramatisch vertellende stem verpakt in songs die nooit lijken te eindigen.. De Britse postrockers Crippled Black Phoenix klinken alsof hun laatste uur geslagen heeft op vijfde release ‘(Mankind) The Crafty Ape.’

Met een geluid, of liever gezegd een soundscape, die doet denken aan Godspeed You! Black Emperor en Trail of Dead neemt dit serieuze gezelschap je mee op een trip door de allesbehalve vrolijke belevingswereld van oprichter Justin Greaves (Electric Wizard, The Varukers, Iron Monkey).

Volgens zijn eigen woorden focust dit vijfde album zich op de corruptie en onrechtvaardigheid in de wereld, maar gelukkig is alles nog niet verloren. Hoop rest ons. Ik ga dan een biertje drinken, Greaves componeert.

De plaat is verdeeld in drie segmenten: A Thread. The Trap en The Blues Of Man. De songs zijn vaak pessimistisch en melancholisch van aard, maar door de verschillende instrumentale lagen die gefragmenteerd worden opgebouwd, eindigen de tracks toch hoopvol, een thema waardig gekozen. Dit komt voornamelijk doordat Daisy Chapman het stokje overneemt van Joe Volk en aldus een glorieus moment aankondigt.

De plaat als geheel klinkt als een weldoordacht plan, een goed gedirigeerde compositie, een futuristisch sprookjesboek. Soms als een vergeten Pink Floyd album en 'excuse le mot', progrock als je wilt. Niet alles is geheel in mijn straatje, maar de productie is onberispelijk, de bluesloopjes cool en het zware geweld dat de gitaren erop knallen, afgewisseld met dromerige soundscapes, maken alles bij elkaar een verrekt goede plaat. Freaky afsluiter ‘faced with complete failure, utter defiance is the only response,’ een track die langer duurt dan een Terrence Malick film is de spreekwoordelijke kers op de taart. Geen muziek die je meeneemt naar een picknick, wel een plaat waar je honger van krijgt.

- Nataly