Voor wie op een rustige zondagmiddag een fijne bezigheid zoekt heb ik een goede tip: lekker het (foto)archief doorbladeren op de website van Vera. Dat gaat terug tot foto’s van U2 in 1980, maar je kan ook bij Sonic Youth in 1983 beginnen. Op die manier is mijn zondag ineens zomaar voorbij gegaan, zonder dat ik het huis schoongemaakt heb en stukjes voor de verakrant heb geschreven. Met dat laatste in mijn achterhoofd belandde ik in het fotoarchief van 2009, het jaar dat Crystal Antlers in Vera speelden.

In maart was dat. Destijds heb ik geloof ik maar weinig geslapen, lege avonden liet de monsterlijk goede line-up van die maand namelijk niet toe. Pollwinnaar HEALTH, Omar Rodriguez-Lopes (gitarist van The Mars Volta) en meer van die optredens die eigenlijk niemand wil missen. In de agenda staat Crystal Antlers tussen legende Jay Reatard en de verrassing van het jaar, Titus Andronicus. Toegegeven, laatstgenoemde heb ik gemist omdat ik wilde slapen. Daar baal ik nog altijd van, vanaf dat moment besloot ik dan ook dat nachtrust ondergeschikt is aan concerten. Met als gevolg dat ik gelukkig wel bij Crystal Antlers was, wat een gaaf optreden was dat!

Crystal Antlers veroverde dat jaar als een wervelwind vele podia en festivals en crashte menige toplijst. De eerste EP van Crystal Antlers (s/t) was net zo overdonderend als hun liveshows en de toekomst leek veelbelovend. Tot dusver deden ze alles zelf, zoals het de echte DIY-artiest betaamd schijnen ze als schoorsteenvegers gewerkt te hebben om hun instrumenten te kunnen kopen en brachten hun muziek in eigen beheer uit. Een band die zo succesvol aan de weg timmert trekt natuurlijk al snel de aandacht van een label, en zo tekende Crystal Antlers een platencontract bij Touch and Go Records. Helaas, het album dat volgde was enigzins teleurstellend. Absoluut niet slecht, maar gewoon niet zo intens en overrompelend als de EP. Touch and Go kreeg helaas financiële problemen en zo komt het dat het vijftal uit Californië opnieuw op zichzelf aangewezen is. Dat lijkt hun creativiteit haast ten goede te komen: met het als vanouds in eigen beheer uitgebrachte ‘Two-Way Mirror’ hebben ze mijn vertrouwen in elk geval ruimschoots herwonnen. Maar luister en oordeel vooral zelf.

Muzikaal gezien zijn ze ten opzichte van hun beginjaren geen hele andere weg ingeslagen, al is het wel gepolijster dan voorheen. Crystal Antlers is geen ruwe diamant meer en waarempel, ze blijven boeiend: nog altijd lekker explosief en moeilijk in een hokje te plaatsen. De schreeuwzang van Johnny Bell gaat door merg en been en drukt een flinke stempel op de muziek, die vaak omschreven wordt als ‘soul, garage en punk met een flinke scheut sixties-psychedelica.’

Na het schrijven van dit stuk race ik naar Vera voor een fijne zondagavond met Wooden Shjips (want slaapgebrek is tenslotte ondergeschikt aan concerten). Mensen die daar vanavond zijn zie ik bij Crystal Antlers ongetwijfeld weer. Evenals liefhebbers van Comets on Fire en The Mars Volta, maar ook noisebands als Abe Vigoda en No Age passen wel in dit ‘voor-liefhebbers-van’ rijtje. Genoeg namedropping zo, je weet zelf dat je hier bij wil zijn. Voor wie toch nog twijfelt: na hun vorige optreden eindigde Crystal Antlers als 9e in de poll, ik was dus heus niet de enige die er lyrisch over is. Het wordt een warm weerzien!

 - Marinke