De jueves a domingoChile
De jueves a domingo (Dominga Sotomayor, 2012)
Niet voor niets won De jueves a domingo (Thursday Till Sunday) tijdens de laatste editie van het Internationaal Film Festival Rotterdam een Tiger-award. Het is een echte IFFR-film; uniek, oprecht en persoonlijk. Het is de debuutspeelfilm van Dominga Sotomayor. Hiervoor maakte ze de korte film Videojuego (2010) waarin een kleuter totaal opgaat in zijn videospelletje, terwijl zijn ouders op de achtergrond de inboedel verdelen als gevolg van een echtscheiding. Voor De jueves a domingo werkte ze samen met cameravrouw Bárbara Ávarez die je eventueel kunt kennen van 25 Watts (2001) of La mujer sin cabeza (The Headless Woman, 2008). Het idee voor de film ontstond toen Sotomayor een foto van haar en haar nichtje zag, vastgebonden op de imperiaal van een auto. Dit beeld en de vergelijking tussen een autorit en een film (waarbij de ramen de kaders zijn en de veranderende omgeving de film is) vormden het uitgangspunt voor de film.
Tijdens de roadtrip krijgen we flarden mee van de echtscheiding van de ouders. Als kijker maken we deze autorit eigenlijk voornamelijk mee vanaf de achterbank, waar de kinderen zitten. Dit kinderlijke perspectief zorgt ervoor dat het verhaal op een unieke wijze verteld wordt. Geschillen tussen de ouders zijn slechts merkbaar aan subtiele stiltes, of de suggestie van een ruzie waarbij we alleen maar tegen twee achterhoofden aankijken. Zoals kinderen ook maar voor een deel meekrijgen wat er met hun ouders gebeurt, zo is het als kijker soms ook gissen naar de problemen van vader en moeder. De melancholische sfeer wordt wel steeds meer voelbaar. In het begin van de rit worden er nog volop spelletjes gespeeld, maar terwijl de kinderen naar het strand willen zijn de pa en ma alleen maar bezig met scheiden. De rit die gezamenlijk begint zal echter onverbiddelijke eindigen in een scheiding van wegen.
De film is in zekere zin autobiografisch, omdat de ouders van Sotomayor ook gescheiden zijn. Het is echter een spel tussen haar herinneringen van die periode en de manier waarop zij deze aanvult met haar fantasie. “Uit de gaten van mijn geheugen wil ik fictie laten groeien” zeg zij zelf. Verder is de film niet een overgedramatiseerde tearjerker, maar eerder een “delicate balans tussen de plezierige momenten en de gevaren” van een dergelijke roadtrip. Al met al is De jueves a domingo een knappe debuutfilm die naar meer smaakt.
Rob
Bron: Interview met Dominga Sotomayor (www.filmfestivalrotterdam.com)