Der Sandmann (op reprise)Switzerland
Wegens een defect in onze projector waren we dinsdag 18 september genoodzaakt de voorstelling af te lassen. Gelukkig komt Der Sandmann terug voor een herkansing!
Der Sandmann (Peter Luisi, 2011)
Benno is een pretentieuze lul eerste klas die op een goede dag in zand verandert. Hij werkt in een antiquariaat en pronkt maar al te graag met zijn kennis van klassieke muziek of kunst. Andere mensen zijn in zijn ogen gewoon en die beschouwt hij als onvolmaakt. De koffietent onder zijn appartement wordt gerund door een dergelijke gewone vrouw die hij vol passie haat om haar alledaagsheid. Op haar beurt kan zij de pedante Benno totaal niet luchten. Toch komen zij elkaar dagelijks tegen. De ene keer komt Benno koffie drinken, wat telkens leidt tot een stortvloed aan pesterijen over en weer. De andere keer komt Benno klagen over de zangpogingen van de koffiedame. Zijn commentaar op haar zingen komt er op neer dat zij maar beter dood neer kan vallen om de wereld van het kattengejank te verlossen.
Wanneer Benno op een dag zand in zijn bed vindt begint hij te dromen over zijn onderbuurvrouw. In zijn dromen zijn zij getrouwd, wat zijn haat voor haar alleen maar aanwakkert. Langzamerhand komt Benno achter het vreemde feit dat al het zand wat hij telkens vindt van hem afkomstig is. Zijn lichaam wordt broos en zijn mentale scherpte brokkelt ook af, want droom en werkelijkheid beginnen door elkaar heen te lopen. Hij verliest steeds meer zand tot zijn hele appartement ervan overloopt. Wat betekenend dit? Moet Benno zijn leven beteren? Moet hij aardiger zijn tegen de koffiedame en de andere mensen om hem heen? Wordt hij terechtgewezen door een of andere mythische kracht?
Der Sandmann is een komisch drama met een flinke scheut fantasie. Met deze film laat de Zwitserse regisseur en scenarioschrijver Peter Luisi zien dat je voor een goede film soms niet meer nodig hebt dan een sterk script en een paar kubieke liter zand. Met name de dialogen tussen Benno en zijn onderbuurvrouw zijn messcherp. Hardheid is zelden zo hilarisch. Wanneer de twee elkaar een eeuwige hel toewensen kun je niet anders dan in de lach schieten. Het heeft af en toe wat weg van een Amerikaanse roast, puur leedvermaak. De plot, die door het droomachtige zand twee aardsvijanden bij elkaar laat komen is dan ook een uiting van een ultiem ironisch universum. De hoofdpersonages kunnen deze ironie in het geheel niet waarderen.
Rob