Die Tür (Anno Saul, 2009)
Terug in de tijd om iets recht te zetten, dat wil toch menigeen. Zeker als door jouw nalatigheid een ramp is geschied. Iets waar je in de film toch iets meer kans op hebt dan in werkelijkheid. Tijdreizen is een van die typische fictiethema’s die prachtig werk opleveren. Gesteld dat het allemaal fictie is natuurlijk. Want blijkbaar zijn er van die deuren...

Een kind die door jouw toedoen wat gebeurt, daar moet moeilijk mee te leven vallen. Dat geldt in elk geval voor de succesvolle man die Mads Mikkelsen speelt, voorzien van prachthuis met zwembad in de achtertuin, prachtvrouw en een schone minnares die aan de overkant woont. Als hij haar verlokking niet kan weerstaan, terwijl hij in de achtertuin op zijn dochtertje past, is een ramp gauw geboren.

Vijf jaar later is zijn leven aan flarden. Zelfmoord lokt. Totdat hij die deur vindt. En zo de kans krijgt terug te gaan in de tijd en... Dat kan ik dus niet vertellen. Slechts onthullen dat – zoals elke filmliefhebber of sciencefictionlezer weet – dit natuurlijk weer tot nieuwe problemen leidt, en, in sommige gevallen, zoals ook hier, tot een confrontatie tussen verschillende gedaantes van een en hetzelfde.

Wie de waanzinnig veelzijdige Mikkelsen volgt, weet dat zo’n rol hem op het lijf is geschreven. Van de regisseur Anno Saul wist ik mij zo niets te herinneren, totdat ik ontdekte dat hij de regisseur was van Kebab Connection (2004), een van die schier eindeloze stroom films van de laatste decennia die eindelijk korte metten heeft gemaakt met alle mythes rond Duitsers en humor.

Boeiend blijft de belangrijke rol die deuren en poorten in fictie spelen, en dan vooral in beeldende fictie. Ooit zag ik een geniale compilatie van Douglas Sirk vrouwen die na een treffen met een geliefde een deur dichtslaan en daar dan met hun rug tegenaan blijven staan – iets dat ik volgaarne in het echt zou willen aanschouwen. Doen vrouwen dat werkelijk? Dankzij de film geloof ik het graag, maar dat is het nou eenmaal met deuren: zie er maar doorheen te kijken, te komen, maar vooral ook door terug te keren.

david