Digger & The PussycatsAUS
Garage trash two-man band
Ik ben een oude lul. En meer dan 25 jaar vrijwilliger bij Vera. Wil je een stukje schrijven?
Ja hoor. Komt ie.
Er zijn van die bands die maar eindeloos leken door te kunnen spelen, in de positieve zin van het woord. Dead Moon was zo’n voorbeeld. In 2001 zag ik ze voor het eerst in Vera. Ik was een laatbloeier inderdaad. Legendarische concerten, maar helaas is daar toch een definitief einde aangekomen. Geen nieuwe tour meer met als start ons Vera.
Voor Timesbold, die Vera ook altijd een warm hart heeft toegedragen leek het ineens ook definitief over en uit. In 2003 zag ik hen voor het eerst in Vera. Heb ik al genoemd dat ik een oude lul ben? Na 2009 werd het angstvallig stil rond Timesbold en Jason Merritt. Echter na 15 jaar afwezigheid (letterlijk en figuurlijk) stond daar toch weer ineens in 2024 (een gedeeltelijk) Timesbold op het podium. Met Jason als breekbaar mooi middelpunt. Het eerste concert van de tour was in Vera (uiteraard) en het voelde weer als vanouds.
Bij Fred en Toody is het moment dat ze samen, elkaar omhelzend, weglopen en we eigenlijk allemaal wisten dat dit de laatste keer was dat we ze zo samen zagen, het moment wat me altijd bij zal blijven.
Bij Timesbold was het meest indrukwekkende voor mij juist het moment waarop Jason Merritt in 2024 vertelde dat dit de eerste keer was sinds zijn veertiende levensjaar dat hij nuchter op het podium stond. En daarna speelde hij nog ietwat onwennig opnieuw wat we allemaal zolang gemist hadden. Ze hadden eindeloos door mogen blijven spelen.
Ja, muziek is mooi, heftig, hoopvol, een bak plezier of een bak ellende en/of gewoon iets wat je pas mist als ze er niet is (of zoiets…).
En met deze lange introductie zijn we aangekomen bij een band waarvan ik altijd had gehoopt dat ze op (bijvoorbeeld) mijn 25-jarig Vera-vrijwilliger-jubileum zouden kunnen spelen, als de kans daar was. Ik zag ze voor het eerst in 2008 (ook hier weer een laatbloeier…) als voorprogramma van The Long Blondes. Van deze band kan ik me echt niks meer herinneren, maar de energie en het enthousiasme van het voorprogramma daarentegen… wat een band was dit! Ze vlogen van links naar rechts en daarna door de rest van de lucht. Sam en Andy maakten meteen indruk. Het rammelde en niet elke noot was perfect en nee, er waren geen lieftallige achtergrondkoortjes, gevoelige snaren, ingestudeerde danspasjes en managers die de lol kwamen bederven. Dit was puur, chaotisch, hilarisch, ongecontroleerd en een lust om naar te kijken.
In 2009 kwamen ze weer naar Vera, maar toen op de plek waar ze volgens mij echt thuishoren. Downstage. Net zo puur, chaotisch, hilarisch en ongecontroleerd als Sam en Andy. En ja, de Downstage medewerkers van toen (en ook die van nu) waren en zijn uiteraard ook een lust om naar te kijken. Een enkele uitzondering daargelaten natuurlijk.
De optredens van 2008 en 2009 heb ik in crappy kwaliteit gedeeltelijk gefilmd, waarbij het meest memorabele moment toch wel te zien is in het filmpje van 2009, zo rond de 7.20 minuut. Andy is op en kan niet meer drummen. Hij vraagt of er iemand in het publiek is die het zou kunnen overnemen. Volgens mij (ik weet het niet helemaal zeker, want met dikke bos krullen) is het Joost Dijkema die de stokjes overneemt, een roffeltje geeft en van Andy te horen krijgt: “He is even better than me!” Dat moment blijft briljant.
Daarbovenop had ik ook nog een foto gemaakt van een gitaarspelende, crowdsurfende Sam. In 2012 was van deze foto een metersgrote banner gemaakt door Vera ter promo op festivals en andere partijen. Van het bestaan van deze banner wist ik niet, totdat ik op het podium moest komen, tijdens hun concert in de Grote Zaal in 2012, om dat enorme ding aan Sam te geven.
Als dank kreeg ik toen een aantal platen waarop Sam had geschreven: “To the best photographer” en Andy iets minder enthousiast had geschreven: “Where is my picture?”
Maarrrr… het concert in 2012 was nog lang niet voorbij! Laatst vroeg een medewerker van Vera Downstage me tijdens een etentje Indiaas (waarvoor dank!) wat mijn mooiste Downstage-concert was. Je gaat dan, als oude lul, denken aan al die namen die in die jaren voorbij zijn gekomen, zoals TVOD, Zig Zags, Trash Templars, Loud Squirt, Stiff Richards, de Jagersonics, maar eigenlijk waren het vooral de optredens van Digger & the Pussycats (had ik die naam eigenlijk al genoemd?) in 2009 en 2012.
“2012?!”, vraagt de nog steeds oplettende lezer zich nu af. Maar dat was toch in de Grote Zaal? Dat klopt. Daar begon het die avond inderdaad op het podium zoals in 2008, maar na een hele reeks nummers over bier, vrouwen en iets met auto’s, volgde een enorme doodssprong (die ik in slomo nog steeds voor me zie) van Andy vanaf het podium en ging het concert verder op de zaalvloer tussen het publiek, zoals een goede band het hoort te doen. En alsof dat nog niet voldoende was, ging het concert ook daarna nog weer verder! Zoals het echt hoort, op de plek waar je nog steeds echt met je neus op de band kan staan en waar je zo nu en dan het zweet van het middeleeuwse gewelf en de artiesten van je af voelt druipen en je bovendien met wat moeite tegelijkertijd ook nog een biertje aan de bar kan krijgen. Vanouds, zoals in 2009. LEGENDARISCH.
Na 2012 werd het angstvallig stil rond dit duo. Waren ze gestopt? Geen idee. Soms was er wat activiteit ver weg op een ander continent, dan weer een hele tijd niks. Lang verhaal kort: ik had geen hoop meer dat ik Digger & the Pussycats ooit nog een keer terug zou kunnen zien, laat staan op de mooiste plek van Vera.
Toen kwam daar ineens het bericht dat er weer een tour zou komen. En weet je, ik kan een heel stuk schrijven over hoe geweldig een optreden van Sam en Andy is (vooral Downstage), maar eigenlijk moet je het gewoon zelf voelen! Met je neus op de band.
Oh Yeah! Ik sta sowieso vooraan, want ik moet nog een foto maken van Andy, geloof ik.
Dat het dit keer maar eeuwig maar duren. Catch them if you can. Thanks a lot. | Marc de Krosse