DOKANL
Fuzzy krautrock
Soms weet je nog precies waar je was toen je een artiest, nummer of soort muziek voor het eerst hoorde. Toen ik een jaar of 19 was, was ik met mijn studievereniging in Polen. Een flink uitputtende trip, door de afstand die we in de bus hadden afgelegd en toch ook wel door de zeer lage prijs van een halve liter bier daar. Samen met twee vrienden deelde ik een kamer met drie studiegenoten die we niet goed kenden, en we werkten elkaar zo nu en dan nogal op de zenuwen tijdens de reis. Uitgeteld lagen we alle drie op een middag boven op onze stapelbedden, terwijl we eindelijk even rust hadden en gescheiden waren van onze tijdelijke kamergenoten. Uit de speaker van de telefoon van vriend Durk klonk een nummer dat ik nog nooit had gehoord. Ik weet nog precies hoe het was om voor het eerst de monotone motorikdrums, dronende baslijn en achteruit gespeelde gitaareffectjes te horen. Minutenlang veranderde er bijna niks, maar toch gebeurde er ontzettend veel in de muziek. Met gesloten ogen lag ik op een te kort en te doorgezakt matras, maar mijn brein leek te exploderen. Onze kamergenoten kwamen binnen, hielden zich een beetje stil omdat ze dachten dat we misschien in slaap gevallen waren, totdat één - licht verontrust - opmerkte: "dit is nog maar het intro… toch?”. Het antwoord van Durk galmde nog lang na in m’n hoofd. “Nee, dit is het hele nummer.” Ik had nog nooit zoiets gehoord. Het tien minuten durende nummer in kwestie? “Hallogallo” van Neu! - een band die direct de top 5 van mijn favoriete acts ooit binnen vloog. Het zorgde ervoor dat ik de daaropvolgende jaren lichtelijk geobsedeerd was met krautrock, ook al zullen mijn studievrienden zeggen dat dat een understatement is.
Bij het luisteren van de EP Cycli van het Arnhemse DOKA, 2 november in de kelderbar, was ik weer even terug in die kamer in het hostel in Krakau. Ik twijfel er niet aan of de leden van deze band dezelfde ervaring hebben gehad als ik hierboven beschrijf. DOKA plaatst zichzelf in een lange traditie van motorikritmes, geluidseffecten en drone-bass die zich vanaf Neu! en Silver Apples via Swell Maps, Stereolab, Quickspace en recente(re) acts als Holy Fuck en Fuyija & Miyagi heeft ontwikkeld. Oh ja: het Amerikaanse Dummy, dat we 2 november boven in de Grote Zaal vinden, past ook behoorlijk in dat rijtje. Als je het tot hier hebt volgehouden met lezen, hou je blijkbaar wel van lange stukken die nét nergens naartoe meanderen, dus ik ga er dan ook vanuit je 2 november in de kelder te zien, tot dan! | Hugo