L'orneNL
(s)l'(owc)or(n)e
Ach, Rotterdam. Wat kan ik eigenlijk nog zeggen over ‘s lands meest bruisende muziekstad van de afgelopen jaren (sorry Groningen). De monsterzege in de VERA-poll van 010-trots Tramhaus, het feit dat zowel Nagasaki Swim als Library Card naar SXSW vliegt dit jaar en dat Lewsberg in het voorprogramma mocht spelen van Pavement… - het bewijst allemaal dat Rotterdam dé stad is waar het nu gebeurt. Bij Downstage duiken we graag diep in de scene van Rotjeknor. Afgelopen paar jaar zag je naast bovengenoemde bands ook Neighbours Burning Neighbours, Kwartet Niek Hilkmann, M.U.G., VULVA, bed en The Sweet Release of Death in onze kelder, dus toen L’orne op onze Roffaradar verscheen, wisten we eigenlijk meteen wel dat het goed zat.
Wie googelt op L’orne zal allereerst plaatjes vinden van de prachtige rivier die in door het Franse Normandië stroomt, maar wie even verder scrollt komt al gauw uit op één van de meest avontuurlijke slowcore groepen die Nederland te bieden heeft. De EP Electric Heat, die in oktober 2022 verscheen op Swimmy Records klinkt als bar italia, Jarboe-era Swans én als Warhaus (ja, echt), maar eigenlijk hoor je zo’n beetje de hele alternatieve muziekgeschiedenis er wel in terug: deconstructed, door een laag filters gehaald en in nét ongrijpbare song-vormen gegoten. De eerste single van het aankomende debuutalbum verschijnt op 2 februari en heet ‘mom & dad would be sad’, uiteraard in all lowercase, zoals goeie gen-X-bedroom-reverb-core betaamt. Dat de band vorig jaar oktober in het voorprogramma van Horse Jumper of Love mocht spelen is ook nog eens een dikke stamp of approval, dus zonder onnodig nog meer woorden vuil te maken in dit stukje: ik weet waar jij 10 februari om 23u bent, en dat is in de kelder bij het Groningse debuut van L’orne. | Hugo