Sam VanoNL
Intimate and solitaire folkrock
Als je op zaterdagavond zo rond 23.15 de deur naar de Kelderbar opentrekt komt je meestal een stortvloed aan geluid tegemoet lawaaien. En daar zijn we natuurlijk allemaal dol op, lekker met je vuist in de lucht zwaaien en hard voor je uit schreeuwen als je denkt een stukje tekst te weten. Het is ook prettig voor gemoedsrust van de werkende Downstagers van dienst; immers, een kleine kans dat het een brutale snotaap lukt om door de muziek heen te praten. Heerlijk.
Daarom zijn avonden als die van vanavond altijd iets bijzonders. Kleine en breekbare indiefolk in ons rockhol, je moet het maar durven. Sam Vano is zo'n muzikant die dat durft, en nouja, als ik zulke liedjes kon schrijven had ik dat ook heus wel gedurfd. Wat Sam an sich niet minder stoer maakt, maar vooral mijn gebrek aan durf relativeert.
Sam Vano kun je al opgepikt hebben via Tim Knol (11 januari hier weer op de planken), via wiens label de eerste EP 'solitaire' is verschenen. Een treffende titel, ik had zelf geen betere kunnen bedenken, voor een dik kwartier aan mooie en verstilde liedjes over onder andere eenzaamheid, in de lijn van Wilco of Iron & Wine. Waar recent bijvoorbeeld Marit Nygard en Giant Julie onze Kelderbar nog tot stilte wisten te imponeren, mag vanavond Sam de held van de avond zijn. En, afgezien van die ene verdwaalde snotaap, jullie natuurlijk ook als aandachtig luisterend publiek. Komt ook! | Ralf