Waar we vroeger bij Downstage vrijwel elke zaterdag bang waren dat de vocalist van het die week geprogrammeerde bandje niet hard genoeg in de microfoon zou zingen, waardoor de hele kelder binnen no-time een piepend feedback paradijs zou worden, ga ik me nu bijna zorgen maken of er juist niet te hard wordt gezongen. Afgelopen zaterdag – op het moment van schrijven – schreeuwden Farer en Throwing Bricks al de stembanden uit hun strot en de wie goed luistert hoort zelf op de rumoerigste avond de uithalen Sarabeth Linden van Tower nog nagalmen in de hoekjes van de kelderbar. De Londense no wavers van Shake Chain komen er 11 november nog even een schepje bij op doen. En met ‘schepje’ bedoel ik een hele flinke schep. Mijn eerste introductie tot de groep, ergens vorig jaar, was de single “Mike,” die klinkt alsof LIIEK en Crack Cloud verwoed de tanden in een cover van “Why” van de Plastic Ono Band hebben gezet. De tekst en melodie? Juist – regelrecht overgenomen uit de viral video Crazy Lady Park Attendant Harassment, waar in twee zeer oncomfortabele minuten een behoorlijk psychotische telefoongesprek wordt vastgelegd. Als Willem van Personal Trainer de band bij ons aanbeveelt en Stereolab hetzelfde weekend nog een show van de groep op Le Guess Who? cureert, dan weet je dat je er bij moet zijn. | Hugo