Het pigment Egyptisch blauw is een calciumkopersilicaat en staat bekend als wellicht de oudste door de mens gemaakte synthetische kleurstof op aarde. Het wordt nog steeds veel gebruikt. Een dikke 5000 jaar nadat het procedé bekend raakte (uiteraard in het oude Egypte) besloot een band uit Brighton zich naar deze kleurstof te vernoemen. Ook zij grijpen terug op een rijk verleden.

Van Gang Of Four tot The Maccabees en de oude Foals, het postpunk-viertal Egyptian Blue brengt een ode aan meerdere decennia opzwepende gitaarmuziek. Maar het leuke hier is wel dat zij niet klakkeloos kopiëren, maar er een zeer eigenzinnige draai aan geven. Afgelopen jaar kwam de geweldige plaat ‘A Living Commodity’ uit, waarop vooral het zeer afwisselende gitaarspel van Leith Ambrose en de furieuze drums van Isaac Ide opvallen. Telkens wisselende maatsoorten, een goed zingende (in plaats van pratende) zanger Andy Buss, mooie spanningsbogen maar ook onweerstaanbaar dansbare (wat zeg ik: moshbare!) ritmes. Daarbij duren de songs niet bepaald lang, zodat de vaart er lekker in blijft.

Hoogtepunten zijn naar mijn smaak ‘Nylon Wire’, opener ‘Matador’, ‘Skin’, het op en neer golvende ‘Contain It’ en het meer ingetogen ‘A Living Commodity’. Egyptian Blue maakt duidelijk dat het zich niet tevreden stelt met hapklare vierkwartsmaten waar veel genregenoten zich van bedienen. En dit is nog maar hun debuut! Er zal vast nog meer moois volgen. Live komt dit alles gelukkig ook prima uit de verf, zo zagen onder meer IDLES en Foals ook, die Egyptian Blue meenamen op hun tours.

Nu doet Egyptian Blue een eigen Europese tour en neemt vervolgens zelf Dim Imagery mee. Dit vijftal uit Leeds weigert zich in een hokje te laten stoppen, maar bivakkeert ergens tussen art-rock, new wave en krautrock in. De term post-brexit pop kwam zelfs voorbij. Hun songs zijn wat langer uitgesponnen, zoals de mooie single ‘Violence’ en het van ingetogen naar hard opgebouwde ‘Fishing In An Empty Stream’. Interessante band om voor op tijd te komen.

T-Ice