Endstille + Ondskapt + KoldbrannDUI, ZWE, NOO
Ik hou niet van de term black metal. Er is in mijn ogen maar een black metal-plaat en dat is de plaat black metal van Venom. Sex, Satan, nachtmerries,metal rock, punk en een ongelofelijke attitude kenmerkte Venom op deze klassieke metal-plaat en daarbij natuurlijk het onvermogen om ook maar de simpelste drie akkoorden foutloos te spelen. Iedereen die nog steeds van mening is dat Venom geen black metal is kan mijn hoeven kussen.
De bands Bathory, Celtic Frost wilden klinken als Venom en adopteerden de naam maar met de komst van Dark throne en de Necro (vier sporen tape) sound was Necro metal wat mij betreft passender geweest. De wave van Cradle Of Filth en Dimmu Borgir die de stijl naar Disney-epische decadentie hebben getild. Black metal klapte als een zeepbel uiteen. De tegenhangers en eigenzinnigen deden het beter. Nooit roken zij aan het succes, zij beleven spelen voor een beperkt publiek van die hard fans. De elite van het leger, de mannen en enkele vrouwen die de stijl vies besmeurd, drekkig, onrein, evil en zwart houden.
Zo ook het Duitse Endstille, schatplichtig aan Marduk razen zij op manisch tempo spervuren van dood en verderf. Lelijk en vies met modder aan de kisten. Tekstueel laten zij zich inspireren door een gedeelte uit de geschiedenis waar hun landgenoten liever over zwijgen. 'Don't mention the war, I mentioned it 2067 times, but I think I got away with it all right'. En terwijl de panzers en tanks roesten onder verschroeide aarde, ademt Endstille de laatste kruitdampen uit. De soundtrack bij een van de donkerste en goorste periodes uit de geschiedenis.
Ondskapt komt uit Zweden en klinkt guur als de winterwind. Raast als de zeis van Magere Hein en dondert als Odin's strijdwagen over de bovenste toppen van de zwarte wolken. Satan en doodsverheerlijking behoren tot de taken van deze ziellozen uit het onheiligkoningsrijk hier om eenieder te bekeren die de religie van medelijden aanhangt.
Koldbrann uit Noorwegen laat meer midtempo horen en dat dat heel onheilspellend kan zijn. De band doet denken aan landgenoten Kampfar en Satyricon. Recht door zee en met een stevige dosis rock laat Koldbrann geen vernieuwing horen maar een spoor van vernieling.
- Wokkel