Ook in 2019 –de beste wensen trouwens- is onze vertrouwde club weer the place to be tijdens Eurosonic. Of je nu uit Litouwen, Ierland of Slowakije komt: elke (al dan niet professionele) muziekliefhebber grijpt graag de kans om de poptempel van de underground te bezoeken. Om zich te laven aan de sfeer en historie, om die bijna verdwenen geur van rock ’n roll op te snuiven. Al zullen ze de penetrante lucht van de inmiddels vervangen wc’s niet missen.

En ze komen natuurlijk voor de muziek. Het programma in VERA is elk jaar dik in orde, zodat je ook zonder enige voorkennis geheid goed aan je trekken komt. Dat is juist een extra charme van Eurosonic: te worden overrompeld door een totaal onbekende band, liefst uit een minder courant muziekland. Muzikanten die begeesterd door de atmosfeer en boven zichzelf uitstijgen of simpelweg gewoon al zo goed zijn dat je als Eurosonic-bezoeker je handjes mag dichtknijpen dat je ze van zo dichtbij kunt zien.

20:45 Molly  (AUT)
Het duo Molly uit Oostenrijk jubelde in elk geval al op Facebook dat ze in de legendarische popzaal mag spelen. Molly maakt orkestrale dreampop/shoegaze. Met een lied als No Soul Will Remember is de vergelijking met Beach House snel gemaakt. Al is Molly wel degelijk een mannelijk duo.
De twee Alpenmannen tappen echter ook uit andere vaatjes: zo horen we op de ep Glimpse vooral duistere post-rock.
Molly lijkt geen haast te hebben met de muziekcarrière. De afgelopen jaren brachten ze elk jaar een ep uit, al staan er in een enkel geval slechts twee liedjes op.
Maar dit jaar ligt Europese glorie in het verschiet: dan verschijnt eindelijk de debuutplaat, voorafgegaan door een optreden in hun gedroomde zaal.

22:15 Manon Meurt (CZE)
Daarna is het de beurt aan de band met de grappigste naam: Manon Meurt.
Het lachen vergaat je zodra de vier Tsjechen van acquit gaan. Ze speelden al in het voorprogramma van de –volgens kenners- luidste band ter wereld My Bloody Valentine,  waarbij de geluidsman van MBV zich beklaagde over het volume van Manon Meurt.
Maar dat is slechts één facet van de band. Word je het ene moment nog weggeblazen, even daarna moet je de doppen weer uit je oren halen om optimaal te kunnen genieten van engelachtig gezang in een lied dat het beste als ambient is te omschrijven.
Dynamiek, erupties en meeslepende liedjes: het komt allemaal voorbij op de laatste plaat MMXVIII uit 2018. Op het podium schijnen de bandleden zich ook prima op hun gemak te voelen, dus tel uit je winst.
Manon Meurt speelde tot nog toe voornamelijk in midden en oost-europa, dus de band zal deze show-gig met acht handen aangrijpen om door de denkbeeldige glazen muur te breken.

23:45 Black Midi (UK)
Black MIDI is niet alleen een genre, maar tegenwoordig ook een band. En wat voor een!
Als je de reacties mag geloven zijn deze vier Londense tieners een live-sensatie, een van de must sees tijdens deze Eurosonic. Ze spelen een opwindende en complexe mix van postpunk en math-rock waarbij toeschouwers met open bek naar staan te kijken en luisteren.
Zonder dat de jongens daar al te veel marketing-trucs voor hoefden te gebruiken. Gelukkig bestaat het nog anno 2019: gewoon zulke memorabele optredens geven dat je naam zich als een lopend vuurtje verspreidt. Correctie: als een bermbrand.
Dat kan niet anders, want Black Midi heeft nog maar één single uitgebracht: bmbmbm. Daar moet je inmiddels al vijftig pond voor neertellen. Voor de enige gesigneerde versie betaal je 216,5 pond.
Ze zijn mysterieus, waanzinnig goede muzikanten (die drummer is echt een fenomeen), spelen retestrak, maar lijken soms ook op het podium een nieuw lied te bedenken.
Mensen die ze live hebben gezien zijn er zo ondersteboven van dat ze heel Engeland afreizen om zoveel mogelijk optredens te zien. En elke show doen ze weer iets nieuws.
Hun shows zijn steeds sneller uitverkocht, dus grijp je kans.

01:15 Le Villejeuf Underground (FR)
Tenslotte mag Le Villejeuf Underground de eerste Eurosonic-dag afsluiten. Dat is deze band wel toevertrouwd met z’n bonte mix van gagage, pop, country en disco en behoorlijk van de pot gerukte teksten.
In één term zou ik de muziek vooral laid back willen noemen. Met een zanger die heel goed de verkouden en stonede broer van Julian Casablanca had kunnen zijn, maar in werkelijkheid Nathan Roche heet. Deze Australiër belandde jaren geleden in de Parijse voorstad Villejuif en leerde drie gekke Fransen kennen.
Nadat ze een jaar in elke vieze bar, bistro of kraakpand in Parijs hadden gespeeld brachten ze hun debuut-lp uit via SDZ Records. Kijken ze of ze het ook in het buitenland kunnen en of ze Vera kunnen omtoveren tot een dampend rock ’n roll-hol.

Igor

ESNS | Website

ESNS | Facebook event