Grandma Lo-Fi: The Basement Tapes of Sigríður Níelsdóttir IJsland
Grandma Lo-Fi: The Basement Tapes of Sigríður Níelsdóttir (Orri Jónsson, Kristín Björk Kristjánsdóttir, Ingibjörg Birgisdóttir, 2011)
Een van de meest intrigerende uithoeken van Europa – IJsland – leverde een van de meest intrigerende muzikanten van de wereld op: een home-taper die in acht jaar tijd 59 albums en ruim 600 nummers opnam en gaandeweg haar land – en nu ook de wereld – veroverde. Die nu 78 is, en dus op haar zeventigste begon nummers te maken met een Casio keyboard, allerhand huiselijk materiaal, speelgoed, en geluiden van huisdieren en uit haar woonomgeving. Tot haar fans behoren Björk en Sigur Rós, maar inmiddels ook eigenlijk gans het land. Ze maakt ook school; tot haar navolgers behoren Mugison, Múm en Seabear.
De filmmakers vroegen haar ooit op te treden in een oude bioscoop in Reykjavik, een aanbod die ze vriendelijk afsloeg – muziek maken voor haar kat en een vogeltje met gebroken vleugel zie zij verzorgde, dat deed ze liever. (Zo vertelt Jennie Kermode, de recensente van Eye for Film, dat haar konijn, die blijkbaar vaak met haar meekijkt, door de documentaire een uurlang aan het dansen sloeg.) Wel zei Níelsdóttir dat ze het wel zou waarderen als haar muziek door anderen werd vertolkt. Iets dat lastiger bleek dan verwacht. Zij vroegen haar om wat wenken, zochten haar thuis op en leerden heel wat, onder het genot van koekjes en pakjes chocolademelk. Gegrepen door deze prachtige dame, werd het idee voor een documentaire geboren.
Toepasselijk cine-lo geschoten in Super-8 en 16mm, wordt in Amma Lo-Fi, zoals de documentaire in het IJslands heet, warm een portret van de Deens-IJslandse muzikante geschetst. Haar zware leven als een van drie Deens-Duitse kinderen wordt aan de hand van oude foto’s in zwartwit geïllustreerd. Ze verhuist naar IJsland, trouwt, krijgt kinderen, staat dagelijks on halfvijf op om te bidden, en brengt ook nog eens een tijd in Zuid-Amerika door. Overal doet ze de indrukken op die later in haar muziek terugkeren. Maar bovenal maakt zij indruk met haar besmettelijke liefde voor dingen creëren. Zij is do it yourself ten voeten uit. De documentaire draagt in haar vormgeving hier ook aan bij, met prachtig geanimeerde collages van Níelsdóttirs hand,waarin collega-muzikanten, al dan niet muzikaal, over haar uitweiden.
david