Harm’s Fork is een band zoals we ze niet vaak hebben in de kelder. Vergeet even de reguliere scheurende gitaren en de geur van motorolie die bij garagerock hoort. Zet daarvoor in de plaats een toch minstens zo vintage orgel, de geur van een Amerikaans houten kerkje (al heb ik geen idee hoe dat ruikt), enkele achtergrondzangeressen en zie daar: Harm’s fork. Alhoewel, er zijn gitaren aanwezig en die zijn ook best vintage, maar ze spelen in deze band een dienende rol.

De muziek steunt op het swingende orgel van Harm Wierda, en diens dito bezwerende zang. De orgelpartijen doen verdacht veel denken aan kerk(orgel)muziek, de achtergrond zangeressen doen hier nog een schepje bovenop en daarmee kunnen we met recht een vergelijking maken met gospelmuziek. Deze vergelijking is niet toevallig want de thematiek van de muziek is als ik nader onderzoek doe wel degelijk van religieuze aard. Verwacht geen ach en wee, maar een swingende en positieve vorm van religie.

Voor degene die nu gospel á la “praise the lord” verwacht: dit is Harm’s Fork absoluut niet! De muziek heeft een absoluut freaky kant. Verschillende bronnen noemen het dan ook “freakgospel” of “progressieve gospel-soul”. Dat Harm’s Fork mij doet denken aan het vroegere Pink Floyd werk is dan dus ook verre van willekeurig. Verwacht geen rechttoe-rechtaan, de muziek springt soms van de hak op de tak en hortend en stotend slingert Harm de Fork aan tot het een dreunende wals wordt. Past u maar op 19 april, deze muziek walst rechtstreeks over u heen!  | RUTGER

website