Wie zegt dat machines geen emoties kennen? Als kunstenaar Peter Zegveld zijn Willie Wortel-achtige creaties hun gang laat gaan in zijn mechanisch orkest barsten ze helemaal los. Van domweg grappig, opzwepend en uitgelaten tot huilend en spookachtig dreigend. Als een waanzinnige, getormenteerde uitvinder experimenteert Zegveld tussendoor met allerlei chemicaliën, waarbij onverwachte explosies niet uitgesloten zijn. Terrie Ex, gitarist van uiteraard The Ex, werkte al een aantal keren samen met Zegveld en wist er steeds heelhuids uit te komen. Nu is het de beurt aan voormalig The Ex-bassist en componist Luc Ex om te proberen met zijn composities in Het O.M. ofwel L'Orchestre Mécanicien de onvoorspelbare Zegveld en zijn losgeslagen geluidsmachines naar zijn hand te zetten. Zal het lukken? Het wordt in elk geval een muzikaal en visueel spektakel voor zowel experimentele muziekliefhebbers, waaghalzerige theatergangers en humoristische kunstfanaten als voor sensatiezoekers en ramptoeristen.

Nadat hij als taxi-chauffeur in Amsterdam heeft gewerkt komt Luc Ex (toen nog bekend als Luc Klaasen) in 1983 als bassist terecht in anarcho-punkband The Ex. Hij zal daarna twintig jaar lid blijven van het door experimenteerdrift gekenmerkte gezelschap. The Ex vervaagt de grenzen van de muziek door samenwerkingsverbanden met muzikanten uit allerlei genres zoals jazz, avant-garde, noise, punk en verschillende soorten volksmuziek uit allerlei windstreken. Naast diverse andere muzikale projecten richt Luc Ex tevens mede het voor de onafhankelijke muziekscene belangrijke distributie- en produktiebedrijf 'De Konkurrent' op en maakt films onder de naam Mal Films.

Na zijn tijd in The Ex werkt hij vanaf 2003 een tijd samen met een andere Luc, oftewel Kamagurka en speelt in diverse groepen, die zich vooral toeleggen op muzikale improvisatie. Vanaf 2006 richt hij zijn eigen bands op zoals bluesband Rubatong (met Urban Dance Squad's René van Barneveld), het avontuurlijke Naked Wolf en tegenwoordig jazzkwartet Luc Ex’ Assemblée. Vanaf 2012 schrijft Luc Ex composities voor onder andere theatervoorstelling 'Ik, Een Eiland' en maakt hij negen stukken onder de naam 'Music Of Inevitable Sounds', die hun première beleven op het Wien Modern festival.

Peter Zegveld is in 1951 in Den Haag geboren en zijn leven neemt op negen-jarige leeftijd al een dramatische wending als hij de tentoonstelling 'Bewogen Beweging' in het Stedelijk Museum Amsterdam bezoekt. Dit laat een blijvende indruk op hem achter, vooral door het vrije, tegendraadse karakter van de beelden. Hij ziet voor het eerst wat dynamische kunst is en begrijpt deze zonder enige uitleg of toelichting. Hij studeert later af aan de Koninklijke Academie Beeldende Kunsten te Den Haag. Op unieke en speelse wijze maakt hij fantasievolle beeldende, zintuiglijke en filmische voorstellingen en installaties, die gebruik maken van natuurkundige principes; de werking van licht, lucht, geluid en zwaartekracht. Zegveld wandelt door zijn vrijheidsdrang en onconventionele houding dwars door diverse disciplines, waarbij hij vol humor de toeschouwer allerlei absurditeiten laat beleven en ontdekken. Naast zijn eigen voorstellingen maakt hij onder andere voorstellingen voor Orkater en televisieseries voor de VPRO.

Vanaf 1979 werkt Peter Zegveld vanuit een atelier in Loods 6 aan de KNSM-laan, aanvankelijk een verzamelpand van krakers en kunstenaars. Peter: "Ik heb er altijd heel fijn gewerkt, misschien juist omdat de omgeving zo chaotisch was. Hoewel het atelier altijd wel te klein was." Inmiddels heeft Zegveld een immens groot atelier in Zaandam. Daar is volop ruimte om zijn installaties en beelden te maken, zoals zijn zelfgebouwde mechanische instrumenten, die er uit zien alsof ze door Duckstad's grootste uitvinder Willie Wortel zijn vervaardigd. Het is een mix van metaal, gerecycled materiaal en elektronica. Elektrische snoeren of rubberen slangen verbinden metalen tonnen met een gasfles. Een blaasinstrument komt te voorschijn uit een kubus, een triangel beweegt aan een hijskraan en in een bankschroef staat een ballon op klappen. Alles staat voortdurend te trillen en te bewegen, te pruttelen en te draaien. Als een ware Victor Frankenstein brengt Zegveld de dode machines zinderend, sissend, sidderend en trillend tot leven. Geluid wordt hierdoor een visuele ervaring.

“In mijn atelier zoek ik steeds naar iets waarvan je niet weet of je het kan vinden. Op de manier van de spelende mens. Spelen zonder doel, zoals kinderen dat kunnen, is wat ik beoog” – Peter Zegveld

Onlangs nog heeft Peter Zegveld hier in Groningen het Tschumipaviljoen tot een denkbeeldig mausoleum voor een opgebaard wezen getransformeerd. Nu is hij te zien in Vera met Het O.M, waar hij onder de bezielende leiding van componist Luc Ex samen met zijn machines en zes musici op percussie/drums, trombone, saxofoon, synthesizer/theremin, gitaar en akoestische bas een aantal zeer uiteenlopende stukken zal laten horen. Zowel stil en poëtisch als opzwepend, energiek en groovend. Door de verschillende muzikale achtergronden en het grote verschil in leeftijd vormen de leden van het Orchestre Mécanicien een uniek orkest. Het is een garage-werkplaats op het concertpodium. Of hoe een remmende trein wordt ingehaald door een prachtige melodielijn.

Het O.M. bestaat uit de 'oude' generatie Peter Zegveld, Thijs van der Poll, Luc Ex, de 'jonge' musici:  Elsa van der Linden, Mees Siderius, Lucas Kloosterboer en Mieke van Dam en deze wezens, niet van vlees en bloed: De Toeterboom, De Triltafel, Het Orgel, De Voelpa, De Bliksnaar, Rubberen Trompet, De Sis, Het Vat, Het Propaan Kanon, Het Spatelwiel, De Noppenfolievernietiger en De Tubatafel.

Kortom een voorstelling die geknipt is voor onze underground muziektempel, maar die zeer uitzonderlijk is binnen het verdere programma in Vera.

En ik krijg net door het Vera management in mijn oortje gefluisterd, dat Vera op geen enkele wijze aansprakelijk zal zijn voor de gevolgen van deze voorstelling. U bent gewaarschuwd.

Dikkie.

Luc Ex | Website

Go to Facebook Event

Ook zo'n toffe Clubkaart, klik dan hier!