Jack Oblivian is al jaren kind aan huis bij Vera. Alleen de naam waaronder hij Groningen bezoekt verschilt nogal eens. De twee meest bekende bands waar Jack onderdeel van uitmaak (te) zijn ongetwijfeld Vera-favorieten The Compulsive Gamblers en The Oblivians, die hij samen met partner in crime Greg Cartwright oprichtte. Daarnaast kun je volgens mij een volledig elftal samenstellen van andere bands waar hij bij betrokken was of is. Vanavond speelt hij onder zijn eigen naam.

Voor het muzikale recept doet die waslijst namen en aliassen er niet zoveel toe. Bij Jack Oblivian  -hij staat overigens als Jack Yarber in het telefoonboek- weet je wat je krijgt, ongeacht de naam die hij er aan geeft. Veel gitaar, veel energie, wat punk, een beetje country en verder gain gesoes.

Yarber begon zijn muzikale carrière in Memphis, de hoofdstad van de Amerikaanse muziek. Eind jaren tachtig loopt hij daar Greg Cartwright tegen het lijf, met wie hij The Compulsive Gamblers opricht. Net als met The Oblivians, die de twee een paar jaar later beginnen als zijproject, halen ze punk, country en klassieke rock 'n roll door de mangel. Het resulteert in garagepunk die zo energiek is dat je het gevoel krijgt dat heren onder stroom stonden toen ze het inspeelden. Live -wie The Obivians twee jaar geleden heeft zien spelen hoort niks nieuws- bevestigen ze dat beeld volledig. De heren Cartwright en Yarber razen als gekken over het podium en wisselen voortdurend van instrument.

 In de jaren na de nauwelijks ingehouden hysterie van The Compulsive Gamblers en The Oblivians, doen zowel Cartwright als Yarber het muzikaal wat vaker rustig aan. Cartwright gaat verder met Reigning Sound en Yarber gaat onder zijn eigen naam verder, aangevuld met talloze projecten. De maniakale randjes van zijn begindagen maken steeds meer plaats voor overkoepelde southern cool. Yarber maakt tegenwoordig punky Americana die zich het beste laat beluisteren als je met  zonnebril op je hoofd een eindeloze highway afrijdt in een klassieke Amerikaanse bak. 

 Zijn nieuwste plaat, het prima klinkende 'Rat City', is wat dat betreft niks nieuws onder de zon. Het is de muziek die Bruce Springsteen gemaakt zou hebben als ze hem een hele scherpe Chili Con Carne hadden gevoerd. Punk, country en rock 'n roll komen samen in opvallend sterke liedjes, die  behoorlijk divers klinken. Waar de titeltrack en het funky 'Mass Confusion' als vanouds doordenderen, zijn de beste nummers eigenlijk de meest rustige, twangy liedjes. 'Girl on the Beach' is pure popromantiek, waarmee Yarber laat zien dat er een geweldige songwriter in hem schuilt.

Jack Oblivian laat zich door twee acts vergezellen. Harlan T. Bobo speelde al eens eerder in de Grote Zaal en brengt zijn plaatjes uit op Goner Records, het label van derde Oblivian-lid Eric Friedl. Hij staat ook regelmatig met Jack Oblivian samen op de planken. Overeenkomsten genoeg en dat geldt ook voor de muziek. Harlans muziek schurkt beurtelings tegen de garage en tegen de singersongwriter aan. Voor Limes gaat precies hetzelfde op. Ook zij zijn afkomstig uit Memphis, ze zijn uiteraard te vinden op het Goner-label en spelen regelmatig met de andere muzikanten samen. Limes richt zich net ietsje meer op de blues en daarmee is hun muziek net wat dreigender en duisterder.

Eigenlijk is het heel simpel. Je krijgt één maal een garagelegende, één maal een prettig gestoorde songwriter en een wankel countrybluescombo: allemaal uit dezelfde stad en met dezelfde kijk op muziek. En om het nog wat makkelijker te maken spelen ze allemaal samen. Dat is dus drie voor de prijs van één. Ik weet wel waar ik ben vanavond. U ook?

Bart.