GRATIS NAAR DE GEVANGENIS!!
Als kadootje voor ons trouwe VERA publiek, hoeven jullie vanavond geen kaartje te kopen. Wij vinden Jaill een coole band en ze verdienen het om door veel mensen gezien te worden, ook op een druilerige zondagavond in oktober. Komt allen!

____________________________________________________________________________

 

Geen nummer heb ik in 2010 vaker gedraaid dan ‘Demon’ van Jaill. Het is nummer 8 van hun tweede en tevens doorbraakplaat ‘That’s How We Burn’. Gewoonlijk kom ik zelden tot nummer 8 op een plaat, maar dit was zo’n plaat die je van kop tot staart opvrat. Het is misschien niet eens zo’n wereldschokkend liedje, maar dat gitaarloopje krijg je de rest van de dag niet meer uit je hoofd en dat vind ik knap. Ook tijdens de rest van de plaat word je meermalen gegrepen door een zanglijn of mooi akkoord in deze mid- en uptempo indiepop.

Het is als je ‘That’s How We Burn’ hoort bijna niet voor te stellen dat de band alle songs live inspeelde in een slaapkamer of kelder, waarna bandbrein Vincent Kircher er nog wat maanden aan sleutelde. Tweede stemmen, extra arrangementen, gitaarlijntjes en synths maakten van het rauwe origineel een gepolijst geheel, zonder die garagesound overigens te verliezen. De plaat was hun eerste op Sub Pop, dat er wel op stond dat de oude bandnaam Jail aangepast zou worden, dit omdat er 40 jaar eerder een band ergens in Europa al zo heette. Welkom in de grote-mensen-wereld, moeten de jongens van Jail gedacht hebben, en als ludiek protest werd de bandnaam eenvoudigweg Jaill.

Nu ligt de volgende plaat alweer in de rekken. ‘Traps’ gaat verder waar de voorganger ophield, neemt wat gas terug, zoekt wat verdieping, maar blijft een sterk en onvervalst Jaill-album. Eigenlijk een typische derde plaat voor een band die op de juiste manier evolueert. Jaill blijft op ‘Traps’ onweerstaanbaar hip klinken en wisselt zeer relaxte momenten af met teksten vol twijfels over relaties en verantwoordelijkheden. Was op de vorige plaat de tweede song getiteld ‘Everyone’s Hip’; op de nieuwe heet-ie ‘Everyone’s A Bitch’. Deze jongens uit Milwaukee in een hokje stoppen bleek ook altijd lastig: indiepop, poprock, jangle-rock, psych-pop: ze zijn al compleet afgeplakt met merkstickertjes.

Het beste wat je in een dergelijk geval kunt doen is hun platen kopen, ze lekker hard draaien, zelf een oordeel vellen en ze live komen kijken in Vera. In de tien jaar dat ze bestaan zijn ze gestaag gegroeid, van de oostkust over de rest van de VS en nu dus Europa. Ze vinden het vast gaaf te horen dat hun liedjes al een paar jaar op onze Swingavond gedraaid worden, misschien zelfs nog in de nacht voor dit zondagse concert. Ik kan de DJ van dienst ‘Demon’ van harte aanbevelen. Dit belooft een heel mooi weekendje te gaan worden!

- T-Ice