KinatayFilipijnen
inatay (Brillante Mendoza, Filipijnen 2009)
35mm, kleur, 105 min, Filipijns gesproken, Nederlands ondertiteld
Groninger première
Vreemd hoe wreedheid altijd aanslaat in het filmhuis – althans bij de critici & de festivals die mede het aanbod bepalen. ‘Kinatay’ betekent slachtpartij (het is internationaal als Butchered uitgebracht), dus zet je schrap. Haneke, Noé – het zijn de huidige vaandeldragers van de nietsontziende film. Brillante ‘Dante’ Mendoza (1960) geeft er echter een nieuwe draai aan, waarbij hij probeert weer te geven wat voor een alledaagse rol geweld in de Filipijnse samenleving heeft en hoe achteloos er over wordt gesproken. Ondanks de gruwelijke beelden houdt hij vol dat het niets is vergeleken bij wat er in de reguliere Filipijnse films gemeengoed is, om van de grootstedelijke onderwereld van Manilla te zwijgen. Ooit voor onderzoek voor een film op zoek naar een autostripper – chopchop heet het daar – werd hij in contact gebracht met iemand die niet auto’s maar mensen uit elkaar hakte.
Kinatay is het verhaal van een jonge politieman in opleiding die een beetje crimineel erop los scharrelt om voor zijn jonge kind & vrouw te kunnen zorgen. Als een studiegenoot hem voorstelt een wat lucratievere klusje op te pakken, in dienst van maffiosi, belandt hij alras in een nachtmerrie die hem murw slaat. Een prostitué moet een lesje worden geleerd, luidt het, en de wreedheden nemen een aanvang.
Verwacht geen film in de westerse traditie – het ziet er anders uit, het klinkt anders, en een verhaal wordt anders gebracht. Zelf was ik vorig jaar verrast door mijn eerste Filipijnse film, Magnifico (2003) van Maryo J. de los Reyes, een schrijnende maar tegelijk hartverwarmende vertelling over een kind en de dood. Behoorlijk heftig en in Nederland ooit nota bene bij Cinekid te zien.
Van Mendoza, die een flinke carrière als setdesigner heeft gehad voordat hij ging regisseren, draaiden wij al eerder Service (Serbis, 2008), maar helaas miste ik deze film over een pornobioscoop en de familie die het drijft. Mendoza brak door met The Masseur (Masahista, 2005), een homo-erotische vertelling. Hij filmt ook als een razende, gemiddeld twee films per jaar. In 2009 kwam ook Lola uit, maar met een totaal andere kijk op moord. Twee grootmoeders ondervinden de gevolgen van de het doden van de kleinzoon van de een door die van de andere. Wat Mendoza precies drijft als filmmaker vertelt het beste zelf in interviews. Maar degenen die de trailer al voorbij hebben zien komen weten al dat het resultaat ontregelt.