NL: Dit concert is i.v.m. de coronacrisis afgelast.
Gekochte kaarten worden gerestitueerd.

EN: This concert is cancelled due to the corona crisis.
Tickets will be refunded automatically.

---

Het jaar 2018 kun je gerust belangrijk noemen als het gaat om aandacht voor talentvolle vrouwen in de (indie-) muziekscene. Meerdere festivals en podia besloten te streven naar een line-up die voor tenminste 50% bestond uit vrouwen. Sommige wenkbrauwen fronsten, want “het gaat toch om kwaliteit, niet om sekse?”, maar ja, daar kwam de kip en het ei al snel om de hoek kijken. Als veel boekers en programmeurs mannen zijn, zou het dan ook zo kunnen zijn dat eigen smaak en favoriete concertbelevenis een rol spelen? En hoe goed kun je je verplaatsen in een jonge vrouw die voor het eerst een concertje wil bezoeken? Sommige meiden gaan natuurlijk nog steeds voor een stoer jonge honden garagerock bandje om bij in extase te raken, maar evenzoveel zien (ook) graag iemand op het podium staan waarmee ze zich kunnen identificeren, waar de teksten gaan over hún leven en waar talent gaat boven de door de popindustrie opgelegde looks.

En wat bracht deze nieuwe zienswijze ons dan? Nou, een shitload aan talent op ons podium, die ineens uit alle hoeken en gaten opdoken en de alternatieve charts (inclusief onze polluitslagen) domineerden. Om een aantal te noemen: Big Thief, Kaia Kater, Cherry Glazerr, Cate Le Bon, Pip Blom, Snail Mail, én natuurlijk Lala Lala!

Want dit brengt ons bij de headliner van de avond, namelijk Lillie West, die onder haar artiestennaam Lala Lala begin 2019 al hoge ogen gooide bij haar optreden in Vera, toen met de prachtplaat ‘Lamb’ (2018) op zak. Deze – enigszins getormenteerde – dame schrijft over onderwerpen als drank, feesten en zelfdestructie en trachtte deze problemen van zich af te schrijven op het lo-fi-sporenrecorder-debuut ‘Sleepyhead’ (2016).

Inmiddels zijn we in 2021 aanbeland en staat de release op stapel van “I Want The Door To Open”, een album waarin Lillie stelling neemt met als persoonlijk thema: “I want total freedom, total possibility, total acceptance. I want to fall in love with the rock.”

De rots in kwestie is een verwijzing naar Sisyphus, de mythische figuur die door de goden gedoemd is om voor altijd een rotsblok uit de diepten van de hel omhoog te duwen. Voor West is het de perfecte metafoor voor "het uitzoeken wie je bent, wat er mis met je is en vooral wat goed met je is".

Het resultaat is een gedurfde verkenning van een kunstenares die zich afvraagt ​​hoe ze volledig zichzelf kan zijn in deze wereld. De sterke songs spreken hierbij voor zich, waarbij ze het zoekt in het gitaargeluid van de jaren negentig met ook steeds meer ruimte voor gelaagde synth partijen. Toch gromt en schuurt het nog altijd van alle kanten, iets wat je vooral live zult ervaren.

We hopen dus uit alle macht dat deze talentvolle USA acts snel weer normaal kunnen touren en we ze als vanouds weer letterlijk en figuurlijk in onze armen kunnen sluiten.