Last Days Here (Demian Fenton/Don Argott, 2011)
Zou je nog een comeback moeten maken als vijftigerjarige rockster? Ja tuurlijk, geen probleem. En wat al  als je al de helft van je leven aan de heroïne, cocaïne, speed en crystal meth verslaafd bent—én niet Lemmy heet. Dan wordt het misschien lastig. De rockster in kwestie is Bobby Liebling. Hij is de zanger van de band Pentagram die sinds de jaren ’80 een aantal albums uitbracht die onder een groep trouwe fans erg gewild zijn. Wanneer we Bobby Liebling voor het eerst zien zit hij in de kelder van zijn ouders tussen de rotzooi met door heroïne getekend lijf. Hij denkt dat er parasieten onder zijn huid zitten die hij wegkrabt, waardoor zijn lichaam groteske vleeswonden bevat. Hier lijkt geen redden meer aan.

De meeste mensen zien in Bobby misschien een reddeloze junk die aan zijn lot overgelaten moet worden. Maar, zoals één vriend van hem in de documentaire zegt, is hij een “frozen caveman who still has active DNA.” Een zeldzame vondst dus voor een rock ’n roll archeoloog. Zijn meest toegewijde fan, manager en bovenal vriend Sean Pelletier vindt zelfs dat Bobby weer het podium op moet. Dus hij stelt voor dat Bobby afkickt en weer gaat optreden. Waarop Bobby met een laconiek gebaar zegt: “if you guys want me around, I’ll stick around.” Hij bedoelt dat hij anders rustig zijn graf opzoekt. Vervolgens zet hij zijn hele platenverzameling in op de overeenkomst en is er geen weg meer terug, want Bobby heeft een reusachtige platenverzameling.

De documentairemakers Don Argott and Demian Fenton hebben met Last Days Here een film afgeleverd waarin echo’s van Anvil: The Story of Anvil (2008) doorgalmen. Daarbij heeft de film dezelfde passie voor muziek als Metal: A Headbangers Journey (2005). Daarom is deze film een must voor metalheads en docufielen. Bovendien is het mooi om te zien hoeveel kracht een muzikant uit het enthousiasme van zijn fans kan halen. Bobby klimt erdoor weer uit zijn graf!

Rob

Facebook