Lena (Christophe van Rompaey 2011)

Lena in Vera. Dat klinkt mooi en dat is het ook. Niet dat Lena zelf een mooi meisje is. Tenminste, ze is niet het type dat je op het eerste gezicht ‘mooi’ zou noemen. Deze Rotterdamse meid van Poolse komaf is niet schattig, geen femme fatale, geen rebel, geen actieheld en zeker geen dramaqueen. De blik in haar ogen en haar onalledaags figuur maken Lena op een onconventionele manier indrukwekkend om naar te kijken.

Daan is een snelle, hippe, leuke kerel waarvan eigenlijk niet te geloven is dat hij oprecht verliefd wordt op Lena. Welk addertje zit hier onder het gras? Een meisje dat houdt van linedancing en in huis woont met haar getroebleerde moeder, vraagt om een verhaal met loverboy-achtige taferelen. Zou je denken.

De Belgische regisseur Christophe van Rompaey steekt na het succes van Aanrijding in Moscou de grens over om in Nederland te werken. En net als Aanrijding in Moscou heeft ook Lena groot internationaal succes. Lena wordt gespeeld door Emma Levie. Zij had nog nooit geacteerd voordat ze met deze rol begon. Het is dan ook een bijzondere prestatie dat zij onder andere in Frankrijk en Portugal prijzen in de wacht heeft gesleept voor ‘beste actrice’.   

Los van het verhaal (dat naar het einde toe steeds wilder wordt), is Lena ook prachtig gefilmd. En daarbij doet de Rotterdamse hoogbouw zeker niet onder voor die van Antwerpen. Het is een vreemde combinatie van oprechte tienerliefde en familiedrama met een paar spannende en onaangename kijkervaringen tussendoor.

Lena is een film die na alle bizarre plotwendingen vooral blijft hangen door Lena zelf. Een zeventienjarig meisje dat je niet snel vergeet.