Los PirañasCOL
Psychedelic tropical noise
Psychedelische tropische filmmuziek voor Looney Tunes cartoons. Zoiets komt er bij me op als ik luister naar Los Pirañas uit Bogota, Colombia. Ook iets als een er-op-los freakende mix van Britse big beat band Bentley Rhythm Ace met Santana en Captain Beefheart zou iets van een poging tot een omschrijving kunnen zijn van de waanzinnige muzikale cocktail, waarmee het trio je om de oren slaat. Je kunt Los Pirañas met recht betichten van muzikaal grensoverschrijdend gedrag. Graag geziene gasten in Vera zijn de drie virtuoze muzikanten in elk geval, ze staan hier nu al voor de vierde keer sinds 2017. En dat komt niet alleen door de geniale muzikaliteit, maar vooral omdat de op traditionele latin stijlen als cumbia, vallenato, Peruaanse chicha en Colombiaanse champeta gestoelde retro-futuristische muziek een bedwelmende dansbaarheid in zich herbergt. Zoals Vera scribent Thomas al eens treffend beschreef naar aanleiding van het eerste optreden van de band hier in Vera:
"Totale waanzin wat deze heren daar op het VERA podium aan het maken waren. Waanzin van het goede soort. Een drummer en een bassist die op stoïcijnse wijze de meest dansbare ritmes uit hun instrumenten weten te halen, terwijl een gitarist een soort muzikale mescalinetrip uit z’n instrument laat komen. Beeld je dit in: een permanent brandende confettisliert van muziek, waarmee Los Pirañas je aan het hypnotiseren zijn. Want voordat ik het door had stonden deze cumbia meesters mij samen met een groep andere bezoekers te bedwelmen. We konden er niks aan doen, het gebeurde gewoon!"
"Fusing the experimental possibilities of South American rhythms and sonics (cumbia, champeta, tropicalia, salsa, and more) with avant psych rock, dub minimalism, and spiked jazz, Los Pirañas are retro-futurism at its finest."
Naast de al genoemde optredens van Los Pirañas zelf, zien we de drie bandleden hier in Vera ook nog eens afzonderlijk met andere neo-cumbia bands als Romperayo, Meridian Brothers en Chúpame El Dedo. Gitarist Eblis Alvarez (Meridian Brothers), bassist Mario Galeano (Frente Cumbiero, Ondatropica) en drummer Pedro Ojeda (Romperayo) kennen elkaar al vanaf de middelbare school, zo'n dertig jaar geleden. Aanvankelijk uiten ze zich nog in wat luidruchtiger genres als punk en metal, totdat ze de aantrekkingskracht van de tropische latin klanken uit hun eigen land ontdekken. Door de traditionele geluiden te mengen met avant-psych rock, afrobeat, dub en jazz, ontstaat een eigen kaleidoscopische mix, die zowel retro als vernieuwend aandoet.
"We started with punk and heavy metal,” Ojeda recalls. “Then we were very interested in Colombian tropical music and traditional music from Colombia and Latin America, and that led us to focus on African music. It’s been a long road. When we started playing in an improvised setting, we were very influenced by free jazz from the ‘60s. But now we are more into making music for the dance floor and music that has a beat and a strong feeling to dance to – especially in this latest album.”
Nadat het drietal elk al in eigen bands de traditionele cumbia-scene van moderne experimentele impulsen heeft voorzien, wordt in 2010 de neo-cumbia 'supergroep' Los Pirañas opgericht. In deze band laten de drie alle conventies los en gaan puur improviserend te werk. De drums van Ojeda zijn nog wel gebaseerd op jaren 50 tot jaren 70 ritmes, waardoor de muziek ook een soort van sixties surf-tic krijgt. Bassist Galeano rolt daar op imposante wijze al groovend doorheen, waardoor er een uiterst dansbaar fundament wordt gelegd voor gitarist Alvarez, die zijn gitaar rechtstreeks in zijn laptop inplugt en daarmee een lo-fi shapeshifter wordt, die de sound vol humor van de meest maffe effecten voorziet.
“We are the main composers in each of those other bands,” says Galeano. “Los Pirañas is a place where we can just let go of this other way of doing music. We just start playing and then say ‘yeah, let’s go this way!’”
“Los Pirañas are pushing Colombian music into new places (maybe even pushing too far for some tastes), giving it a raw, punk energy with a level of musicianship that knows no bounds.” – Songlines
In 2011 verschijnt het debuut 'Toma Tu Jabon Kapax' (2011) en verovert Los Pirañas vanuit de Bogota underground Colombia en niet lang daarna tourt de band door heel Zuid-Amerika. Na enkele EP's volgen 'La Diversión Que Hacía Falta En Mi País' (2017) en 'Historia Natural' (2019), waarmee het drietal ook Europa bereikt en op festivals als Roskilde in Denemarken, Druga Godba in Ljubljana, Fusion in Duitsland en Best Kept Secret, Welcome To The Village en Oerol hier in Nederland speelt. Wat nog het meest indrukwekkend is, is het feit dat alle platen helemaal live en al improviserend zijn opgenomen.
“The trio energy is unique,” Galeano says. “Every sound you hear on the album is us playing live. In the studio we jam and develop different takes on ideas. Much of what we do is improvised. We know each other so well that we’re very connected, the communication between us is completely natural. It’s why we don’t have to rehearse that much.”
“Everything is happening live,” says Alvarez. “There are no tricks in there.”
Na de covid periode wordt in een verlaten benzine opslagtank op de Canarische eilanden 'Infame Golpazo En Keroxen' (2021) opgenomen, waarop met behulp van enkele blazers een aantal nummers van de vorige platen een nieuwe bewerking krijgen. De laatste plaat 'Una Oportunidad Mas De Triunfar En La Vida' (2025) is zojuist uitgekomen, opgenomen in de relaxte omgeving van drummer Galeano's eigen studio en is meteen de meest dansbare Los Pirañas plaat tot nu toe geworden.
“All the loops are synchronised, and we try to fit over them. That was the challenge of this record,” says Alvarez. “Also, we are not recording to a click track,” Ojeda adds. “The loops are always moving because the tempo is always moving depending on the spirit of the moment. We have to make it groove, to make the loops groove with the band.”
Wie heeft er zin in een wild ritje in de muzikale achtbaan van Los Pirañas? | Dikkie.