Magnapop + Roald van Oosten USA, Nederland
OK, op het gevaar af dat “opa vertelt” en vroeger echt alles beter was: het moet gezegd dat de jaren ’90 van de vorige eeuw op gitaargebied natuurlijk wel erg gaaf waren. Het programma van VERA stond barstensvol spannende en opwindende indierock, noiserock, mathrock, noisepop en garagerock, en stromingen als grunge, punkrock en metal die in de jaren ’80 al sluimerden, barstten nu uit over het ‘mainstream’-publiek van deze wereld. MTV deed haar eerste letter nog eer aan en liet, net als de radio, veel toffe gitaarbands horen. In 1993 werd het eerste Lowlandsfestival georganiseerd, en als je de line-ups van die eerste edities bekijkt, loopt het kwijl je met terugwerkende kracht in de mond.
Op die eerste Lowlands stond ook Magnapop, het powerpopkwartet dat al in de Lage Landen was doorgebroken voordat thuisstad Atlanta en thuisland USA, met wat hulp van Michael Stipe (R.E.M.) en Bob Mould (Hüsker Dü), ook voor de bijl ging. In VERA speelden ze rond die tijd drie keer op rij een uitverkochte show. Die van 16 mei 1996 was één van mijn allereerste concerten in de Club, sterker nog: ik was een dag eerder lid van VERA geworden dus kon mooi gratis naar binnen! We draaiden de platen ‘Magnapop’ (1992), ‘Hot Boxing’ (1994, vooral die!) en ‘Rubbing Doesn’t Help’ (1996) op VERA’s Kemenade en hitjes als ‘Slowly, Slowly’, ‘Lay It Down’ en ‘Open The Door’ werden op de Swingavond of rond concerten vaak gedraaid. Stiekem waren we natuurlijk ook een beetje verliefd op zangeres Linda Hopper en ultracoole gitariste Ruthie Morris.
Magnapop was in die mooie jaren ’90 een tamelijk grote naam en deed wereldtours met R.E.M. en The Lemonheads. Er verscheen nog een handvol platen en collaboraties, maar ik moet bekennen dat ik de band gaandeweg uit het oog ben verloren. In 2006 deden ze ineens VERA weer aan, maar laten we het erop houden dat dat niet hun beste show was. Nu, na talloze personeelswisselingen en zelfs een bandstop van vijf jaar, is Magnapop terug in VERA in de originele bezetting. ‘Hot Boxing’ schalt uit mijn boxen en heeft nog niets aan kracht ingeboet. Echt die sound of the ‘90’s! Ook wel even lekker dat er wat nostalgisch moois uit de VS deze kant op komt, in deze dagen van twitterpresident Trump. Want net als de muziek was ook de politiek in de nineties, vlak na de Val van de Muur, een heel stuk prettiger en opbeurender dan tegenwoordig.
De overgang van Magnapop naar Roald van Oosten is niet zo erg groot als je wellicht zou denken. Met zijn band Caesar maakte hij vanaf eind jaren ’90 alternatieve rock (en bracht de allereerste plaat op Excelsior Recordings uit), speelde meermalen in VERA en op Lowlands, werkte samen met noiseheld Steve Albini en zag ook zijn band uiteenvallen. In tegenstelling tot Magnapop is Van Oosten uiteindelijk echter solo verder gegaan. Vorig jaar kwam het fraaie ‘Oh Dark Hundred’ uit, een melancholische plaat die Van Oosten vanavond met band komt spelen. Kom dus op tijd. Leve vroeger! Leve nu!
T-Ice
Dit jaar verschijnt Roald's nieuwe album: 'A Stir Is In The Air', opnieuw bij V2 Records. De fluwelen horrormuziek van 'A Stir is in the air' is gebaseerd op de verhalen rond Edgar Allan Poe, een vreemd en macaber personage. E.A. Poe was berucht schrijver van nachtmerrie-achtige gedichten en verhalen; dronkaard en opiumverslaafde. 4 Februari: de lost-tapes van Roald van Oosten: A STIR IS IN THE AIR