Ik heb medelijden met het Amerikaanse volk, dat een volslagen hufter aan het hoofd van haar regering heeft geplaatst. Maar alle daarbij behorende ellende levert wel veel muzikale inspiratie op. Niet alleen bij Amerikaanse bands zelf, maar ook de Ierse folk/blues muzikant Marc O'Reilly ziet tandenknarsend de toestand in de wereld veranderen. Op zijn debuut  'My Friend Marx' (2011) is het allemaal nog acoustisch en rootsy, in de lijn van acts als Nick Drake, Bon Iver en Ray LaMontagne. Die toon is nu op de nieuwe ruig rockende protestplaat  ‘L'Être Politique’ (2018) amper terug te vinden. De veelal naar jaren negentig rock neigende nummers worden zelfs vergeleken met Queens Of The Stone Age en Rage Against The Machine. Maar dan vermengd met iets als Fleetwood Mac of  Canned Heat. Zoiets. In elk geval behoorlijk eigenzinnig.

Marc O'Reilly is geboren in Lismore, Waterford in Ierland uit een Franse moeder en een Ierse vader. Folkmuziek wordt in het gezin met de paplepel ingegoten, want vader Paud O'Reilly zit in folk-rockband Loudest  Whisper. Marc speelt op zijn negende al gitaar en maakt op zijn tiende zijn eerste eigen nummer. Zelf is hij vooral beínvloed door Crosby, Stills & Nash and Neil Young, maar tijdens zijn studie geneeskunde duikt hij meer in de indie-rock en richt met twee studiegenoten een band op. Na een jaar verwatert de band echter en gaat O'Reilly solo aan de slag vooral geïnspireerd door singer/songwriters in de lokale folk club in Lismore.

In 2010 Marc O’Reilly openbaart zich aan de Ierse muziekscene op het Electric Picnic Festival en in 2011 brengt hij zijn eerste plaat 'My Friend Marx' uit  op  Salt & Shake Records. Maar het is pas in 2014, als hij de EP 'Human Herdings' uitbrengt, dat de muziek van Marc O'Reilly echt wordt opgepikt. Vooral het nummer 'Bleed' maakt indruk door de bijzondere hese stem  van O'Reilly en de mooie, melancholische melodieën. De bijbehorende videoclip waarin hij zelf acteert met een akelig realistisch bebloed aangezicht versterkt zowel het melancholische gevoel van de song als de de eigenzinnigheid van de artiest.

De volgende plaat ‘Morality Mortality’ (2016) verschijnt dan op het grote Virgin. Het is een meer sombere plaat, veroorzaakt door problemen met zijn gezondheid en het verlies van zijn grote liefde. Op ‘Morality Mortality’ is al een combinatie te horen van acoustische bluesfolk en electrische bluesrock en blijkt Marc O'Reilly ook rockend uit de bocht te kunnen vliegen zonder de aandacht voor zijn poëtische teksten en meeslepende melodieën te verliezen. Die meer electrische lijn wordt nu doorgezet op ‘L'Être Politique’ (2018 en terug op Salt & Shake Records), waarin persoonlijke ervaringen  worden afgewisseld met grotere thema's als kapitalisme, oorlog en globalisering.

Als hij optreedt met zijn band klinkt de muziek van Marc O'Reilly live nog energieker, zoals al te horen is geweest op grote Europese festivals als Glastonbury, The Great Escape en Reeperbahn. Na Eurosonic en De Oosterpoort kunnen we in Groningen deze keer in ons eigen intieme Vera genieten zijn van deze eigenzinnige alternatieve folkbluesrocker.

Dikkie.

Behoeft Ian Clement nog een introductie? Deze Belg zien we zo vaak in VERA dat we zijn gaan zoeken of hij niet stiekem ergens een slaapkamertje heeft. Zo speelde Ian eind mei nog met The Very Very Danger in de Kelderbar. Beter bekend is Heer Clement echter van Wallace Vanborn, de stonerrockers die ook meerdere malen de Grote Zaal aandeden. Onder eigen naam speelt Ian ingetogen, donkere folksongs, met een enkele uitschieter in Vanborn-richting. Zijn nieuwe album 'See me Synchronicity' verscheen in februari 2018. Hij tovert met zijn diepe stem een bijzondere, intieme wereld tevoorschijn. Fans van singer-songwriters zoals Mark Lanegan, Dan Auerbach en Edward Sharpe vallen prompt voor zijn intrigerende manier van muzikale verhalen vertellen.