Het zou je waarschijnlijk niet zijn ontgaan: het afgelopen jaar kwamen de drie progressieve folkies van Megafaun met een boeiende, titelloze plaat. Eéntje waarop de heren opnieuw teruggingen in de Amerikaanse (folk)muziekgeschiedenis en hier en daar flink uit de bocht schoten met modern(er) experiment en gaaf banjogefröbel. De plaat stond een redelijke tijd in Pepr's Trash That Beat-lijst. En als ook dat je niet is ontgaan, zul je waarschijnlijk ook al hebben gezien dat de heren van Megafaun weer naar de stad komen.

De afgelopen jaren stonden ze wel eens vaker in Groningen. Vorig jaar op TakeRoot, het jaar daarvoor op Noorderzon en een keer samen met de toen regerende Pollwinnaars The Dodos in Vera. Dat was in 2009 en Megafaun werd dat jaar veertiende in de Poll, kort na A Place To Bury Strangers en vlak voor Omar Rodriguez-Lopez Group. The Dodos werden toen zestiende en Health werd dat jaar Pollwinnaar. Tot zover de statistieken. 

De status van Megafaun kleeft onterecht aan het verleden. Niet zozeer het muzikale verleden, maar hun eigen verleden. Ooit zaten Brad Cook, Phil Cook en Joe Westerlund samen met Justin Vernon in de band DeYarmond Edison, uit Wisconsin. Die band ging uit elkaar. Vernon trok toen, mede daardoor, maar ook triest van liefdesverdriet, de bergen in en maakte onder de naam Bon Iver de klassieker 'For Emma, Forever Ago'. De rest is geschiedenis, voor wat Bon Iver betreft. De andere leden van DeYarmond Edison trokken naar de muzikale hub Raleigh, in North Carolina, en vormden daar, met z'n drieën Megafaun. Een A-klasse-band, laat daar geen misverstanden over bestaan, maar tot op de dag van vandaag worden de heren te vaak gezien als die 'ex-bandleden van Vernon'. Ook ik maak me er schuldig aan, neem het me maar niet kwalijk.

De band kan immers, met hun discografie als stevig fundament, zonder veel moeite meedraaien in de hoogste regionen van de moderne (freak)folkscene. Dat komt door de flexibele manier van muziek maken. Elke plaat laat namelijk weer een andere kant van de band zien. Die al even aangehaalde titelloze plaat van afgelopen jaar is bijvoorbeeld minder wild dan 'Gather, Form & Fly' (2009). Op die doorbraakplaat uit 2009 was de basis fijn ouderwetse americana, die steevast, met veel dissonanten en kakofonie, zowel somber als frivool, uit elkaar werd getrokken, zodat je er verschillende voorbeelden uit het muzikale geschiedenis van de Verenigde Staten in terug kon horen. Waarbij Megafaun veel stijlen aanhaalde: pure classic rock, ongebreidelde ambient, avant garde a la Frank Zappa en Yo La Tengo-achtige noise. Zonder dat het ver van de freakfolk af komt te liggen.

Daar moet ik wel de kanttekening bij plaatsen dat het er vooral live aan ligt hoe de Megafaun-pet staat: de ene keer spint het drietal schitterende, wild meanderende geluidslandschappen en kan het qua gekte niet op, de andere keer is het bijzonder ingetogen en sleept de band je met behulp van hun folk bijkans mee naar de Appalachen. En beide kanten zijn bijzonder, maar de gecontroleerde kant van de band komt op het meest recente werk sterker naar voren. Naast het geluidspalet van voorgaand werk, klinkt Megafaun iets zuidelijker en zompiger, maar de klanken trekken ook soms richting de westkust en vertonen raakvlakken met bands als Crosby, Stills, Nash & Young of The Grateful Dead. Vooral de bejubelde samenzang in de nummers van Megafaun versterken deze gelijkenis.

Goed. Voor degene die Megafaun de afgelopen keren, om wat voor reden dan ook, heeft moeten missen, weet wat hem of haar te doen staat. Want deze keer mag je het niet meer missen. Dus koop, net als de rest, een kaartje. Het belooft spannend, maar mooi te worden. Geniet er van!    

niek