The Men + Grinding HaltUSA
Een van de beste platen van 2011 is wat mij betreft 'Leave Home' van The Men. Een wat onhandige naam, want iedere keer als ik mijn enthousiasme over deze plaat wil delen met mijn muzikale vrienden, moet ik weer uitleggen, The Men, ja als in 'de mannen' – snap je wel. Mannen uit Brooklyn, New York. Vier stuks, en vier stuks talent. Waarvan drie songwriters, Nick Chiericozzi, Mark Perro en Chris Hansell, sinds 2008 bij elkaar, op een handvol cassettes twee platen uitbrengen, 'We Are The Men' en 'Immaculada'. Een emmer vol drone en gitaargegruis, overspannen geschreeuw alsof er een gekielhaald wordt onder een broeierige deken van distortion en fuzz.
De platen klinken alsof de band van een berg aftuimelt, onderwijl krampachtig hun instrumenten bespelend, gierend en gruizig... je voelt de vingers op de snaren als een stukje krijt op een schoolbord. Een muur van geluid, die zo intens als hij gebouwd wordt, ook weer langzaam afgebroken wordt tot op de laatste kiezelsteen. Muzikale metselaars op zoek naar de meest intense melodie. De nummers op Immaculada slepen zich langzaam voort, log als een omhoog klimmende goederentrein op grave desecration en ontaarden soms in speelse lieve melodieen, barsten open als een erupterende vulkaan (madonna, the star of the sea) of ontpoppen zich als een intense shoegazing trip op lazarus. Alsof the Cheater Slicks stoeien met Neurosis. In 2010 voegt drummer Rich Samis zich bij de band en brengt The Men 'Leave Home' uit, een intens muzikale trip langs psychotische psychedelica en postpunkhysterie.
De plaat begint met het sloom opbouwende zeven minuten durende 'if you leave', het New Yorkse, als je wilt, antwoord op Japanse gitaarhelden Boris' 'Heavy Rocks'; een intrigerende luistertrip, een moderne nijpende compositie welhaast, die al gauw ontaardt in een bezwerend ritueel.
De band gooit een hoop feedback op de gitaren en speelt prachtig gearrangeerde melodieen met Stoogesachtige refreinen op een deinende zee van fuzz en distortion. The Men zet haar tanden net zo makkelijk in een sappig stuk Spacemen 3 en jat zonder gene hun repeterende riff, als dat ze hangen aan posthardcorepunkbands als Morne en The Hot Snakes. De nummers zijn sublieme gitaarjuwelen met een sound als van een laag vliegende helikopter, vooral op afsluiter nightlanding, waar de flangerknop flink naar rechts wordt gedraaid. Brute briljante onstuimige punkrock, zowel voor de doommetal verzamelaar als wel voor de hardcorefreaks, als wel voor de garagepunknerds waaronder ik mij schaar. Het is een band die groeit met iedere plaat en ik kan niet wachten om ze live te zien.
Hardcore outfit Grinding Halt komt uit Groningen en heeft een productief half jaar in de studio achter de rug. In september werd een 7” split met het Engelse Diet Pills opgenomen en onlangs doken de mannen de studio in met stadsgenoten Suffering Quota en Brito. Ook stond de band op Bloodshed Fest in Eindhoven met oa The Victims, Doom en Herder. Live is de band een waanzinnige wervelwind. Vurig gespeelde melodische gitaarlijnen wisselen elkaar af van traag naar opzwepend snel en de strak roterende drums houden dit punkbeest (dat zich lijkt te manifesteren in de zanger) nog enigszins in bedwang.
- Nathalie