Net op het moment dat ik dit stuk wil gaan schrijven, zie ik een nieuwe Bonus Footage van Paul Schwarte op onze verablog verschijnen die perfect aansluit bij de artiest van vanavond. Hij schrijft over de chaos in de huidige popwereld, het internet heeft niet altijd zo’n duidelijke bewegwijzering, en merkt daarbij op: “Er is een muzieksoort die ondanks alles een constante factor in Vera is gebleven, waar je het stempel ‘typische Veraband’ op mag plakken.” Daarmee bedoelt Paul uiteraard de garagepunk. De documentaire: “New Garage Explosion!!: In Love With These Times” (in drie delen te vinden op YouTube) brengt deze muziekstroming anno 2010 in beeld, die gestoeld is op een heerlijke lang-leve-de-lol-en-het-hoeft-niet-zo-professioneel mentaliteit. Die is behoorlijk alive and kicking en inderdaad, er komt een flinke meute bands voorbij die als typische Veraband te bestempelen vallen. Dat is onze programmeur ook niet ontgaan: een mooi aantal bands uit de documentaire stonden hier al een of meerdere keren op het programma, bijvoorbeeld Jay Reatard, Davila 666, Pierced Arrows en Ty Segall.

Er komen verder ook nog wel heel veel bands in de documentaire voorbij die hier eigenlijk al lang hadden moeten staan, maar dat lijstje wordt langzaam maar zeker korter. En vanavond kunnen we er weer eentje doorstrepen! De naam Mikal Cronin is misschien (nog) niet zo heel bekend (en komt niet uitdrukkelijk voor in de documentaire, destijds had hij nog geen plaat onder zijn eigen naam uitgebracht), maar als je een beetje een garagerockliefhebber bent heb je deze man waarschijnlijk al veel vaker horen spelen dan je denkt. Hij is namelijk een van de drijvende krachten in de bloeiende garagerock/garagepunk scene van San Francisco.

De stem van Cronin ken je dan al van het fantastische Moonhearts en Okie Dokie en hij tourde af en toe met de band van Ty Segall mee als bassist. Met diezelfde held nam hij daarnaast ook al een split op. Zulke vrienden zijn fijn als je besluit om ook eens iets onder je eigen naam te gaan doen, Segall heeft zich ontpopt als producer van Cronin’s solo-gebeuren en neemt ook nog eens wat drumwerk voor zijn rekening.

Het solodebuut van Mikal Cronin (s/t) is uiteraard lekker lo-fi en rammelend, maar laat daarnaast een andere kant van Cronin zien dan de rauwe die we van Moonhearts kennen. Hij bewijst dat hij als lid van The Beatles wellicht ook geen slecht figuur zou slaan en gecombineerd met de garagesound blijkt dat een gouden formule. Zoals scribent Ralf al over de plaat schreef is het een fijne, vrij poppie garagerockplaat waarbij Cronin van de geijkte paden afwijkt: “In de opener 'Is It Allright' komt een panfluit voorbij en dringen Thee Oh Sees zich op als belangrijkste vergelijking. 'Slow Down' zou dan weer van een jaren 60 singer-songwriter afkomstig kunnen zijn. En zo blijft de plaat van begin tot eind boeien.”

Wie iets heeft met die ‘new garage explosion’ mag dit concert eigenlijk niet missen. Degenen bij wie al dat gerammel nog niet helemaal op de juiste plek gevallen is durf ik Mikal Cronin echter ook wel van harte aan te bevelen, hij maakt gewoon ontzettend fijne, vrolijke en oprechte liedjes. Voor wie verdwaalt in de huidige chaotische muziekwereld lijkt me dat een van de belangrijkste wegwijzers!

- Marinke