Night Beats uit Los Angeles staat sinds 2013 voor de vierde keer in Vera. In die 11 jaar is er wel het een en ander veranderd. Zo is de band niet alleen vanuit Seattle, via Dallas naar Los Angeles verhuisd, tevens is de psychedelische garagerockband sinds enige jaren een eenmansproject van zanger/gitarist Danny Lee Blackwell geworden. Waar Blackwell live tourt met een band, fungeert hij op plaatopnames als een volledige eenmansband. Dat betekent dat hij, behoudens enige gastrollen, alle instrumenten voor zijn rekening neemt. Die vrijheid pakt Blackwell letterlijk met handen en voeten aan. Zo verschillen de laatste Night Beats platen duidelijk van elkaar. Night Beats blijft behoorlijk beïnvloed door jaren 60 psychedelische garage en soul, maar op de laatste plaat 'Rajan' (2023) is het scala van invloeden uitgebreid met Braziliaanse psychedelica, Anatolische funk, Chicano soul en zelfs door Lee ‘Scratch’ Perry geïnspireerde dub. Het geheel op 'Rajan' klinkt mij nu meer in de oren als een huwelijk tussen Roky Erickson's The 13th Floor Elevators en een lounge act als Nouvelle Vague.

Tevens zijn er steeds meer Indiase invloeden naar voren gekomen in de muziek van Night Beats. Dat is in eerste instantie niet zo gek, want die oosterse toonladders vormen, vermengd met rock'n'roll, de basis voor de psychedelische rock. Hand in hand met psychedelische drugs zorgt de muziek voor een hallicunerend effect, dat het eind jaren 60 op het hoogtepunt van het hippie-tijdperk uiteraard uitstekend doet. Maar voor Blackwell hebben de oosterse invloeden ook een persoonlijk tintje. Zijn naam is eigenlijk eigenlijk Danny "Lee Blackwell" Rajan Billingsley. 'Rajan' heeft hij te danken aan zijn Indiase moeder en betekent 'koning' in het Sanskrit.

“I am half Indian from my mother’s side. She was a Bharatanatyam dancer as a teenager so I was really drawn to classic Bollywood at a young age. I was lucky to discover the sounds of Mohammed Rafi and 13th Floor Elevators around the same time so I naturally drew lines connecting these worlds. If you listen to a lot of the music coming out of India, Iran, Thailand etc during the 60’s you can hear similar tones and phrases dominant in Western Rock and Roll of the same era.”

Door al deze verschillende invloeden te verwerken in zijn muziek en tegelijk melodieuze, catchy songs te produceren geeft Blackwell er blijk van een veelzijdige en begenadigde muzikant te zijn. Op voorganger 'Outlaw R&B' (2021) grijpt hij weer terug naar een rauwere psychedelische garagesound vermengd met - uiteraard - outlaw country en spaghetti western R&B, maar ook een flinke dosis Phil Spector en Beach Boys-achtige harmonieën.

"Well it’s called “Outlaw R&B”. Actually, that's the sound that I've always been intrigued by, the merging of outlaw country and R&B. And when people hear “outlaw” they need to think about what that really means: it's anti-establishment, it's against the grain of industry; it’s like when Willie Nelson, all those players in The Outlaws, when they created that sound, it was really a “fuck you” to the music industry. It’s for the weirdos, it’s for the outsiders, it's for the people that don't fit in. And R&B is like water. So those two worlds become Outlaw R&B."

Op 'Myth Of A Man' (2019) klinkt Night Beats (ofwel Blackwell) in samenwerking met Dan Auerbach van The Black Keys weer heel anders.  De plaat is opgenomen met behulp van sessiemuzikanten die nog speelden met Elvis en Aretha Franklin. Het resultaat is een psychedelische mix van country, americana en soul. Dat laatste is niet zo vreemd, want zowel Night Beats als 'Myth Of A Man' zijn genoemd naar platen van soul-legende Sam Cooke. In de 'Vijf van Elpee' van februari 2019 is het nog eens treffend verwoord door Jan Kooi:

"Texaanse band waarvan het debuut in 2011 uitkwam op Trouble in Mind. De sound wordt per plaat minder psych/garage en op Myth of a Man, opgenomen in Nashville door en met Dan Auerbach en een stel sessiemuzikanten die o.a ook nog met Elvis speelden, lijkt het wel of het hele andere Night Beats zijn. Het openingsnummer Cold Cold Heart klinkt bijna als Arctic Monkeys/Last Shadow Puppets. De invloeden komen deze keer sowieso uit meerdere hoeken. De titel is ontleend aan een Sam Cooke plaat en hoofdman Danny Lee Blackwell maakte laatst al eens een mixtape met invloeden waarop o.a. Marvin Gaye, Funkadelic en Lee Hazelwood stonden. Even (flink) wennen maar toch wel mooi en onder onderbuurman en wij vinden de plaat per draaibeurt mooier worden. Vergeet wel vrijwel alles wat je tot nu toe van de band wist."

Hiervoor is Night Beats meer een vaste band, opgericht door jeugdvrienden Danny Lee Blackwell en James Traeger (drums), allebei oorspronkelijk uit Dallas, Texas. In 2007 gaan de twee naar Seattle en samen met de aldaar wonende bassist Tarek Wegner wordt in 2009 een nieuw psychedelisch garage trio opgericht. De rondvliegende psychedelische riffs, aangevuld met invloeden uit soul en surf, vormen een aanstekelijke cocktail, terwijl er tegelijk ergens een rauw, duister underground randje blijft hangen. Naast The 13th Floor Elevators hoor je in de muziek bands als The Zombies, The Yardbirds en vleugjes Hendrix terug.

Al in 2010 weet Night Beats door heel Amerika te touren na het uitbrengen van het debuut 'H-Bomb EP', dat wordt uitgebracht door Trouble In Mind Records, onder andere ook van Ty Segall en Hex Dispensers. Naast oude helden als Roky Erickson en The Zombies deelt Night Beats het podium met tijdgenoten als The Black Lips, Ty Segall en The Black Angels. Na het gelijknamige 'Night Beats' in 2011, de eerste volwaardige plaat, volgt de doorbraakplaat 'Sonic Bloom' in 2013 en tourt de band over de hele wereld.

In 2014 verlaat bassist Tarek Wegner de band en wordt met invaller Robert Levon Been van Black Rebel Motorcycle Club 'Who Sold My Generation' (2016) opgenomen. Hierna gaat Blackwell een tijdje terug naar zijn geboorteplaats Dallas om voor zijn vader te zorgen.

"Yeah, I was born and raised in Dallas-Forth Worth. I moved to Seattle in 2007, basically started Night Beats out there and then lived nomadically for around eight years or so after I left. But I went home and took care of my father for a little while. All my family was dispersed at that time, so there was no one really there and he needs an at-home type of care, so I had to go back and figure that out for a couple of years. That was interwoven with tours and records and all that stuff. I was kind of going a little crazy, but we stabilized the situation and L.A. was calling so I came."

Vanuit Los Angeles runt Blackwell Night Beats in zijn eentje. De eerste plaat die hij dan uitbrengt is een ode aan The Sonics. Op 'Night Beats Perform "The Sonics" Boom' (2019) wordt met behulp van bevriende muzikanten inderdaad de plaat van de roemruchte garage-pioniers nummer voor nummer nagespeeld. Hierna volgen dan 'Myth of a Man', 'Outlaw R&B' en 'Rajan'.

Live speelt Night Beats in 2022 in Vera als een trio, waarin veel soul door de psychedelische gagage heen klinkt. Nu belooft Night Beats nog meer een ware muzikale luistertrip te worden, waarbij de uiteenlopende invloeden van de laatste platen worden afgewisseld met de eerdere garage nummers.

“I'm here to explore. I think exploration is the underlying reason in a way, of why we do the things we do,”

Voor we deze ontdekkingsreis ondergaan krijgen we eerst de psychedelische garagerock van The Black Delta Movement uit Kingston-upon-Hull, Engeland over ons heen. De band heeft een geweldige live reputatie en heeft na debuutplaat 'Preservation' (2018) vorig jaar de tweede plaat 'Recovery Effects' (2023) uitgebracht, waarop we ook gitarist Barrie Cadogan van Little Barrie kunnen horen, de band die verantwoordelijk is voor de tune van de serie 'Better Call Saul', maar dit terzijde.
Vorig jaar is The Black Delta Movement hier ook te zien geweest als support van Bo Ningen. Mocht je dat hebben gemist, laat je dan overtuigen door deze recensie van de laatste plaat en wees op tijd.

"There are a myriad of moods and textures, whether on the garage-blues grooves of opener and first single ‘Fourth Pass Over The Graveyard’, follow-up single ‘Zip-Tie’ which explodes from its moody intro into punk-rock motorik, or the psychedelic slow-burn of ‘Hiding In The Tall Grass’ which manages to channel the likes of The Doors and Spacemen 3 over its 9 hypnotic minutes."

Dikkie.