Noord-Nederland Rusland 2013: Cold SoulsUSA
Cold Souls (Sophie Barthes, 2009)
Kun je acteren als je ziel te zwaar is? Als je er geen hebt? Als je Paul Giamatti bent die zichzelf speelt? In dit (lange) debuut van regisseuse Sophie Barthes speelt acteur Paul Giamatti een fictieve versie van zichzelf. Als serieus theateracteur kan hij zich maar niet losmaken van de personages die hij speelt. Bij de repetities van het bijzonder lastige stuk “Oom Vanya” van Anton Chekhov, dat draait om frustraties, verloren hoop en een verspild leven, blijkt de klus hem boven het hoofd te groeien. Waar begint de acteur? Waar het personage? Giamatti krijgt de juiste toon en mindset maar niet te pakken. Hij raakt ervan overtuigd dat dit komt omdat zijn ziel hem verzwaart.
Als hij vervolgens in de krant leest over “Soul Storage”, een procedure waarmee een ziel uit het lichaam gehaald en opgeslagen kan worden, lijkt dit een uitgelezen oplossing voor de acteur. Als het stuk van Chekhov is opgevoerd, kan zijn ziel immers weer worden teruggeplaatst. Een miniem percentage van je ziel blijft achter, zodat je nog in alle menselijkheid kan functioneren – zo wordt hem althans beloofd. Helaas werkt zijn beslissing Giamatti tegen, in zowel zijn huwelijk als op de planken. In zijn eigen ziel heeft hij nog geen zin, maar wat nou als hij de ziel van een Russische dichter ‘leent’? Dat moet zijn toneelspel toch zeker ten goede komen! Met de hulp van Nina, een soul transporter tussen Rusland en de Verenigde Staten, gaat Paul Giamatti op zoek naar de beste ziel. Maar waar is zijn oorspronkelijke ziel gebleven? En wie is hij onderhand zelf nu eigenlijk? De tern zielsverwant krijgt in elk geval een heel nieuwe betekenis...
Het absurdistische Cold Souls ademt een droog surrealisme dat doet denken aan het werk van Charlie Kaufman (Being John Malkovitch, Eternal Sunshine of the Spotless Mind). Giamatti is duidelijk op dreef en draagt de film met een nuchtere openheid die ontroert maar je ook laat lachen: een heerlijk pessismistich verloren mopperaar. Cold Souls raakt aan existentiële vraagstukken, maar vergeet zeker niet te vermaken.
Henriëtte