Otoboke BeaverJAP
Drinking Boys and Girls ChoirKOR
Noiserock influenced by the Riot grrrl scene
Japanse orkanen zijn al tientallen jaren bekend in Vera. Ze teisteren De Grote Zaal onder namen als The Boredoms of Melt Banana. Het begint vaak met een onschuldig ogende Japanse band die op de stoep voor Vera staat, maar zodra het podium in zicht is neemt de orkaan snel in kracht toe. Dit leidt tot talrijke slachtoffers onder onze arme bezoekers, die letterlijk worden weggeblazen. De meteorologische dienst van Vera geeft nu opnieuw code rood uit voor een muzikale wervelstorm uit Kyoto, Otoboke Beaver gedoopt.
Het vermoeden is dat de storm deze keer als een viertal onschuldig ogende meiden in uiterst fleurige sixties jurkjes aan de voordeur zal bellen. De dienst waarschuwt de aanwezige Vera-medewerkers om niet open te doen! Maar - spoiler alert! - dit gaat natuurlijk toch gebeuren. In de loop van de avond zal de storm snel escaleren. Zangeres/gitarist Accorinrin zal over het podium wervelen als een getergde Henry Rollins, gitarist Yoyoyoshie sneert met wijdopen ogen al crowdsurfend over het publiek, terwijl de plotseling opkomende bassist Hiro-chan en de donderslagen van drummer Kahokiss de chaos compleet maken.
Een zeer muzikale chaos, dat wel. Het lijkt alsof Otoboke Beaver de beste kwaliteiten van eerdere bands uit de Japanse underground geschiedenis in zich verenigt. De gekte van The Boredoms, de hectiek van Melt Banana, de garagepunk van Shonen Knife of de sixties pop van de 5.6.7.8’s, het komt allemaal voorbij in de explosieve, korte songs van Otoboke Beaver. Ergens zie ik een metalhead de muziek van Otoboke Beaver vergelijken met de mathcore van The Dillinger Escape Plan. En daar zit wat in, want met wiskundige precisie wordt het muzikale geweld met duizelingwekkende snelheid langs allerlei bochten en wendingen gestuurd om te eindigen in heerlijke, gevariëerde, maar vooral indrukwekkend razende punksongs vol woede en plezier.
In Japan kent men het fenomeen Otoboke Beaver al sinds 2009, als de vier bandleden elkaar ontmoeten in de Music Club van de universiteit van Kyoto. De band speelt eerst in kleine clubs in Kyoto en Osaka, maar na het uitbrengen van enkele EP's in 2011 en de live-plaat 'Present Progressive Form #002 ' (2012) raast Otoboke Beaver door het het gehele punkcircuit van Japan. Als het Londense Damnably Records in maart 2016 de compilatie 'Okoshiyasu Otoboke Beaver' uitbrengt staat de deur open voor Engeland en Amerika. Otoboke Beaver speelt daarna op SXSW en Coachella in Amerika, het FujiRock Festival in het eigen Japan en tijdens een tour door Engeland in een uitverkochte 100 Club in Londen. De 7" 'Love Is Short' (2017) staat dan vier weken in de hitlijsten in Engeland.
Omdat Otoboke Beaver uit enkel vrouwen bestaat en de teksten van zangeres Accorinrin vaak over haar relaties met mannen gaan, die dan steevast met een flinke dosis humor op hun plek worden gezet, wordt de band vaak vergeleken met de riot grrrl beweging uit de jaren 90 met bands als Bikini Kill, 7 Year Bitch en Sleater-Kinney of - nog iets verder terug in de tijd - een punkband als The Slits. Een bewust feministische inslag ontbreekt echter bij Otoboke Beaver.
Accorinrin: "We were surprised that we were written about in that way. I simply talk about my personal experiences. I just wrote about how I’m pissed at my boyfriend, nothing bigger."
Wel bijten de vrouwen van Otoboke Beaver van zich af, zoals blijkt uit de het nummer 'Yobantoite Mojo' (2019), dat is opgenomen als theme song voor de comedy "Susumu Inomata and 8 Mojo" op de Japanse tv:
"'Mojo' is internet slang for a woman who is not popular with men.
So, Acco wrote this song, "yobantoite mojo" (Don't call me mojo).
We are not alive to gain man's popularity!
Who can determine 'a woman who is not popular'?! A woman who is 'not popular' also lives strong! Listen to your heart! This is our message to Susumu Inomata, one of the main character of this drama."
Maar het kan natuurlijk ook de dwarse punk-attitude zijn, die er tevens voor zorgt dat het hardcoregeweld van het nummer 'Don’t Light My Fire' op de laatste plaat 'Itekoma Hits ' (2019) onderhuids eindigt in een lieflijk fluisterend "go to hell...".
Een uitgebreid buitenlands tourschema het hele jaar door zit er echter niet in, aangezien de vier vrouwen van Otoboke Beaver naast de band ook nog eens een fulltime baan hebben. Niet van harte trouwens, gezien deze tekst:
"Working 6 days a week is not good, no good / Working 6 days a week is no good. Can’t stand it. / Working 6 days a week is not good, no good." (Vertaald uit het Japans.)
In 2019 staat Otoboke Beaver voor het eerst op het Europese vasteland tijdens Lowlands 2019, waar de tenten extra worden gezekerd en het publiek platgebeukt en perplex achterblijft. In 2020 mogen de meiden van Otoboke Beaver gelukkig weer een aantal verse vrije dagen opnemen, zodat we deze live-sensatie van het Vera-podium kunnen zien blazen.
Als opener zien we deze avond een band uit Daegu City, Zuid-Korea met de opmerkelijke naam Drinking Boys and Girls Choir. DBGC is opgericht in 2013 door drummer MJ, bassist Meena en gitarist Bondu, die een gezamelijke liefde voor punk, skaten en - ja uiteraard - drinken delen. Het trio maakt skatepunk, geïnspireerd door jaren ’90 en ’00 hardcore, punk en rockbands uit Korea en Japan en bands als NOFX en Sum41. De band treedt veel op in eigen land en tourt zelfs nog in Indonesië, maar in 2017 valt MJ een flinke tijd uit door een motorongeluk. Als ze in 2019 weer is hersteld wordt de draad meteen weer opgepakt met de debuutplaat 'Keep Drinking' (2019). De plaat wordt op Damnably records uitgebracht en zo tourt DBGC ineens door Engeland met Otoboke Beaver en nu opnieuw door Europa. Sinds Jambinai op de Veramuur prijkt als Poll-winnaar van 2019 weten we dat we Koreaanse bands niet moeten onderschatten!
Voor dit concert wordt geadviseerd om beschermende kleding te dragen, in het bijzonder zuidwesters en oordoppen. Aangeraden wordt wel de weg op te gaan, vooral richting Vera.
Einde van dit bericht.
Dikkie.
Drinking Boys and Girls Choir | Facebook