Our Idiot Brother (Jesse Peretz, 2011)
Ned is naïef, maar heeft zijn plek gevonden. Op een biologische boerderij woont hij vreedzaam met zijn vriendin en zijn hond genaamd Willie Nelson. Hij maakt echter de fout om te veel vertrouwen in de mensheid te hebben en wordt gearresteerd voor de verkoop van medicinale marihuana. Nadat hij vrij wordt gelaten uit de gevangenis ontdekt hij dat zijn vriendin hem heeft vervangen en zelfs Willie Nelson wordt hem afgenomen. Zijn drie zussen die in de stad wonen moeten hem nu opvangen, maar geen van de zussen heeft in haar leven tijd of ruimte voor hun lieve, maar idiote broer. Omdat Ned toch familie is proberen ze hem onderdak te geven en al snel resulteert dit in rampzalige gevolgen voor iedereen in sprake. Liefde voor familie en de grenzen daarvan worden tot het uiterste getest.

De rol van Ned wordt gespeeld door Paul Rudd en de ontwapenende manier waarop hij Ned speelt overtuigde mij. Ned is zo compleet wereldvreemd dat hij bijna irritant wordt, maar je blijft hopen dat alles goed met hem af zal lopen. Ik durf te beweren dat dit veel acteurs niet was gelukt. De zussen worden gespeeld door Zooey Deschanel, Emily Mortimer en Elizabeth Banks, en spelen compleet verschillende karakters die elk op hun eigen manier in een wereld staan waar geen ruimte is voor Ned. De cast bestaat uit nog meer uitstekende spelers zoals Rashida Jones, maar Steve Coogan steelt de show wel een beetje als de meest klootzakkerige zwager die je je kunt voorstellen. Een rol die Coogan natuurlijk op het lijf geschreven is en hij doet dat dan ook met verve.

Our Idiot Brother is een lichte film zoals er tegenwoordig erg veel uit de VS komen, Wanderlust, Bridesmaids, Dinner For Schmucks en ga zo maar door. Our Idiot Brother vind ik zelf één van de sterkere omdat er een duidelijke pret onder de acteurs hangt. Misschien komt dit ook wel omdat de regisseur en zijn zus deze film met Paul Rudd in hun achterhoofd hebben geschreven. Hoewel ik kritisch aan deze film begon als luchtig tussendoortje zonder veel inhoud merkte ik dat ik op het eind compleet was meegesleept in de film en een brok in mijn keel had. Nu klinkt brok in mijn keel wat mannelijker dan traantje op mijn wang, maar ik ontken dan ook dat die is gevallen. Ok, het einde met Willie Nelson werd me net iets teveel, nou en? Laat je ook overtuigen.

Remy