Altijd weer iets om naar uit te kijken en deze keer desnoods je vakantie voor te verzetten: de mannen van Parquet Courts op het Vera-podium. En de pollwinnaars van 2013, die inmiddels in ongeveer alle grote Amerikaanse late nightshows hebben opgetreden, komen ondanks hun gegroeide status en fanschare nog steeds graag naar Vera. “Omdat het de beste plek op aarde is,” zegt bassist Sean Yeaton in het boek Rock City.

Productief als ze zijn komen de vier uiteraard weer met een nieuwe plaat langs, het in mei verschenen Wide Awake. Het is een plaat die flink wat opzien baart, omdat de stronteigenwijze band weer zeer verrassende paden bewandelt. Deze keer hand in hand met producer Danger Mouse van o.a. Gnarls Barkley, Gorillaz en Broken Bells, maar tegenwoordig ook actief voor mega-acts als U2 en Red Hot Chilli Peppers.

“Hij heeft heel wat gelikte platen gemaakt,” zegt bandleider Andrew Savage, die de meeste liedjes schreef en ook de hoes ontwierp. “I liked that it didn’t make sense.” Sommige liedjes op Wide Awake staan inderdaad heel ver af van de onstuimige songs waar de band in 2013 de wereld mee binnen denderde. Het slepende lied Back to Earth dat met veel effecten is opgetuigd is daarvan het meest extreme voorbeeld. Het wordt op de plaat meteen gevolgd door nog een atypisch Parquet Courts-lied: het funky titelnummer dat elke dansvloer vult en de meningen flink verdeelt. Zo vindt Jan ‘Elpee’ Kooi het ‘helemaal niks’, terwijl zijn Limburgse adoptiekind en (meestal) geestverwant Niek Nellen van Afterpartees er geen genoeg van kan krijgen, sterker: “Wide Awake wordt met elke draaibeurt beter.”

En kun je na zes zeer diverse platen eigenlijk nog wel spreken van een atypisch Parquet Courts-lied? Want hoezeer deze plaat verschilt van voorganger Human Performance (die weer totaal anders klinkt dan diens voorganger Monastic Living): het is tegelijkertijd typisch Parquet Courts, de band die zich ooit voornam om niet in herhaling te vervallen.

Wat niet verandert is de luie zang van Savage en collega gitarist/zanger/songwriter Austin Brown, soms neigend naar schijnbaar ongeïnteresseerd. De songteksten zijn op Wide Awake allesbehalve dat. In Violence windt Savage zich op over het wapengeweld, niet prekend maar met een intelligente tekst waarin hij zijn eigen naam inzet :“Savage is my name because savage is how I feel.”

In het Amerika van de knotsgekke Trump is onverschilligheid geen optie meer, vindt de band. En juist door de onderkoelde zang komt de tekst vaak nog harder binnen. Wat te denken van het met een kinderkoor gezongen Death Will Bring Change.

Fans van de onstuimige Parquet Courts hoeven ook niet te kniezen. Wide Awake bevat ook een paar nummers die elke popzaal-met-goede-zin in vuur en vlam zullen zetten.

Wonderlijke plaat van een unieke band. En wederom hier op de planken. Mis het niet.

Igor

Tijdschema:
21.00: Lewsberg
22.00: Parquet Courts


Lewsberg

Lewsberg, bestaande uit (ex-)leden van Bonne Aparte, Rats On Rafts en nog wat acts uit de regio, heeft een praatzanger (Arie van Vliet) die qua stem en dictie tegen Lou Reed aanleunt en ook de stoïcijnse gitaarpatronen klinken bekend, zij het misschien meer dankzij latere varianten op het Velvets-thema (Modern Lovers, Feelies, Ultimate Painting, Nap Eyes). Hoe dan ook, Lewsberg geeft er weer een andere, behoorlijk dwarse draai aan: er zijn dus die poëtische interventies, er zijn woeste gitaarexplosies (Chances, The Smile), de muziek beweegt halverwege Non-Fiction Writer ineens in slowmotion en vervolgens zelfs achterstevoren, de plaat blijft een keer hangen (Carried Away) en in Van Vliets teksten – vet Hollands accent – zit veel ongemak en absurdisme.