“Jamaican Soul Perfection”, zo wordt een The Best Of van Pat Kelly in the Rough Guide to Reggae omschreven en dat is meiner Meinung nach helemaal correct. En Kelly wou in het begin helemaal  geen zanger worden! Maar toen hij in 1965 tijdens de grote vakantie van zijn elektrotechniek opleiding even terug was uit de USA, werd hij door Winston Riley gevraagd om in zijn vocale ska-groep The Techniques  te komen zingen. Godzijdank, want met zo’n stem is niet zingen een misdaad tegen de mensheid.
Al snel ging hij net als zijn voorganger Slim Smith solo, om hem direct daarna op te volgen in de ondertussen opgerichte groep the Uniques, “The only group to ever give Bob Marley and the Wailers a run for their money.”  En daarna allebei weer solo natuurlijk.
 De muziek was ondertussen langzamer en groovier  geworden, heette Rocksteady en was perfect voor een rij van de meest soulvolle artiesten die niet alleen Jamaica maar zelfs de wereld gekend heeft. Kelly zelf natuurlijk, wiens stem nog het meest op die van Curtis Mayfield lijkt, Alton Ellis, meer een type Marvin Gaye, Ken Boothe; type Otis, de totaal unieke Slim Smith en een plethora aan vocale groepen, de een nog beter dan de ander.
Snel veranderde Rocksteady in Reggae, de ritmes werden rauwer, wat een mooi contrast gaf met de zoetgevooisde klanken van Kelly en consorten. Zijn zelfgeschreven hit How Long  is daar een goed voorbeeld van en sloeg ook bij de skinheads in Engeland zodanig aan dat hij ook daar de hitlijsten haalde. Ondertussen werkte hij als studio-engineer bij King Tubby, waar hij zijn eigen hit zeven jaar later nog eens onherkenbaar door de dub-mangel zou  halen, en vervolgens bij iedere top-studio die Jamaica maar rijk was. Ondertussen bleef hij platen maken, maar zo eind jaren zeventig was hij niet echt hip meer en verdween hij uit beeld.
Rude Rich and the Highnotes, de welbekende Nederlandse ska-band, heeft er ondertussen een goede traditie van gemaakt om zulke eersteklas artiesten van weleer naar Europa te halen.  Alton Ellis, de Heptones, Winston Francis , Dennis Alcapone en trombonist Rico Rodriguez gingen Pat Kelly al voor, helaas niet in onze eigen club. Zijn zij zonder oude Jamaicaanse helden al een band die zijn sporen nationaal en internationaal al lang verdiend heeft, en staan ze altijd garant voor een spetterend feest; met de gouden keel van Pat Kelly erbij wordt dit een avond waarvoor ikzelf al hemel en aarde heb bewogen om er bij te kunnen zijn. Ik raad je aan hetzelfde te doen!

Gegroet, JosZ