Jaren geleden, mei 2008 om iets specifieker te zijn, klom de ingetogen eenling Phosphorescent als voorprogramma van Black Mountain het podium van VERA op. Black Mountain had in die dagen hun 'In the Future' uit, nog altijd één van de beste platen van de afgelopen tien jaar. Die plaat rockte ohne Ende en grotendeels voor dat geluid kwam het publiek naar VERA. Matthew Houck - de man achter de inmiddels volledige band Phosphorescent - speelde stoïcijns zijn schitterende, verstilde, maar tranentrekkende folk, dwars door het rumoer heen. Hij bracht folk in dezelfde trieste toon als Palace dat jaren daarvoor deed, maar wel op z'n eigen manier, en bovenal heel fraai.

We zijn nu jaren verder en Phosphorescent is inmiddels ook stappen verder. Toen hij in VERA aantrad had hij net zijn vierde en (mondjesmaat) bejubelde plaat 'Pride' uit, tevens zijn debuut op het altijd boeiende label Dead Oceans (Akron/Family, Bear in Heaven, The Tallest Man on Earth). Die dagen stond hij op festivals als Les Nuits de Botanique en All Tomorrow's Parties en de connaisseurs wisten hem te vinden. Door het constante niveau aan muziek en steeds een stapje hoger is Phosphorescent vandaag de dag op juiste waarde wordt geschat.

Want door de jaren heen heeft hij blijk gegeven van een sterke inspiratie uit een goed Amerikaans muzikaal verleden. Niet alleen maakte hij met 'To Willy' een boeiende Willy Nelson-coverplaat, vorig jaar zag zijn zevende plaat het licht, onder de naam 'Muchacho'. En met deze plaat maakt Phosphorescent een sterk punt. Toegegeven, op meerdere platen heeft hij duidelijk laten merken dat zijn leven hem niet gemakkelijk afgaat, maar op 'Muchacho' komt er wel heel veel ellende samen; depressiviteit vanwege een vertrokken lief, vluchten naar Mexico ter bescherming tegen je vertrouwde omgeving, dat soort dingen. De muzikale aankleding is wat voller, maar treft veelvuldig doel. Een mooie plaat.

Zoals gezegd is Phosphorescent is een naam geworden die je in een adem kunt noemen met de grotere jongens binnen het genre, een naam die je vaker op concertposters van de grotere zalen ziet staan. De tour die Houck voor deze zomer aan zijn LP 'Muchacho' koppelt, is rijk gevuld: met mooie festivals in de US (Sasquatch, Bonnaroo) en met de betere namen in Europa op één podium (The National, Neil Young). En hij komt dus naar VERA, wat fantastisch is.

Als support speelt de interessante, Britse singer/songwriter Lyla Foy (voorheen WALL). Voor het maken van haar debuutplaat trok ze naar de onverstoorde en desolate plekken in het land, zoals het Lake District. Want inspiratie, verwerking en afzondering gaan goed samen. Het resultaat was een handjevol mooie songs die allemaal op 'Mirrors the Sky' (uit op SubPop, mind you). Toegegeven, zo'n verhaal riekt naar marketing - denk maar eens aan Bon Iver - maar het werkt wel. Net als Justin Vernon maakt Lyla Foy indruk, maar dan ietwat Britser getint en met wat meer electronica. Raakvlakken met folkgrootheden Vashti Bunyan en Nick Drake liggen voor de hand en voor het electronische gedeelte is de vergelijking The XX te maken. Maar Lyla Foy heeft ook iets eigens, wat vooral is opgebouwd met sfeer, mooie folk en dito songs. Kom dus vroeg.

- niek

Home Phosphorescent