Na het maken van een emotionele rollercoaster met zijn 3 uur durende epos Magnolia (1999), verraste regisseur Paul Thomas Anderson de wereld door te zeggen: “Somebody I'd really like to use is Adam Sandler. I just cry with laughter in his movies.” De twee creëerden vervolgens een rom-com als geen ander.

Sandler speelt de sociaal onhandige Barry, die nooit opgewassen lijkt tegen zijn lage eigendunk, zijn vele zussen die zich met zijn werk en privéleven bemoeien: hij koestert zoveel frustratie en stille woede, tot een dag op werk een auto verongelukt, een harmonium op de stoep wordt achtergelaten en er een mysterieuze en verleidelijke vreemdeling verschijnt (gespeeld door Emily Watson), just like that.

Punch-Drunk Love begint als het één om zoveel meer van het ander te worden. Alleen al het luisteren naar Jon Brion's score, variërend van acute zenuwinzinking tot uiteenspattende romance, geeft inzicht in de vele interieurs van Adam Sandler’s zenuwachtige Barry. En zelfs een standaard genre-definitie als 'rom-com' kan de reikwijdte van deze 90 minuten durende film alleen maar beperken. Want waarom zou dit geen superheldenfilm zijn? Als je erover nadenkt, lijkt Barry niet een soort (Frequent Flyer Mile) Superman?

Wat overblijft zijn gevoelens van angstige aarzeling, roekeloze zekerheid, en zowel quirky als creepy explosies van liefde in tinten rood en blauw. Barry zegt op een gegeven moment “I have a love in my life. It makes me stronger than anything you can imagine”, wat voor mijn geld misschien wel de meest briljante stompzinnige uitspraak is over de simpele complexiteiten van romance. Kom en vier je Valentijnsdag met ons bij VERA dit jaar en verleid jezelf tot de magie van Punch-Drunk Love. 

– Date

IMDb

Sign up for the Zienema newsletter here!