The Punk SyndromeFinland
The Punk Syndrome (Jukka Kärkkäinen, 2012)
Waar is een film over punk beter op zijn plek dan in onze underground club Vera? De afgelopen jaren hebben we al diverse documentaires over deze en andere muziekrichtingen gehad en, ik geef het toe, de standaard opzet van een muziekdocumentaire is alles behalve vernieuwend of spetterend.
The Punk Syndrome is gelukkig niet zomaar een film over deze muziekstijl, maar heeft een bijzonder element dat deze documentaire boeiend en bijzonder maakt: de bandleden van de Finse band Pertii Kurikaa’s Name Day hebben allemaal een geestelijke aandoening, van autisme tot syndroom van Down.
Vreemde aapjes kijken dus? Wel nee. De kijker volgt de jongens zoals zij zich voornamelijk zien, leden van een punkband. Hierdoor wordt het geen zielige aapjes kijken, maar een intrigerende muziekdocumentaire met een extra laag.
De bandleden leven de punk en voelen de onrechtvaardigheid van het systeem misschien zelfs meer dan elke andere punkband. Hun liedjes lijken soms over onbenullige dingen te gaan zoals de frustratie om steeds weer naar de pedicure gestuurd te worden. Maar als je de band dan op het podium ziet, blijkt dat er een veel grotere frustratie achter zit. Het verlangen om gewoon geaccepteerd te worden zoals ze zijn. Dat dit juist door middel van deze onconventionele muziekrichting lukt is tegelijkertijd grappig en ontroerend. Door te schreeuwen en te tieren op het podium kunnen de jongens meer zijn dan alleen hun handicap en dus meer gewoon zichzelf.
De grote waarde van deze docu is echter dat dit niet op een zware moralistische toon in beeld wordt gebracht, maar eigenlijk een beetje terloops, zonder grote opsmuk. Net als bij een ‘gewone’ band gaat het bandleven met veel ups-and-downs, alleen is deze samenstelling misschien iets explosiever. Emotionele uitbarstingen en driftbuien zijn aan de orde van de dag. Dit maakt The Punk Syndrome ‘a ride of a film’, zoals recensenten van musicfilmweb het treffend hebben verwoord.
Een parel dus voor wie van punk en/of muziekdocumentaires houdt, maar uitgekeken is op de standaardverhalen. Sociaal betrokken, maar niet zwaar en moralistisch noch zoetsappige feelgood. Kortom een verrassende en boeiende film.
Birte.