In februari zag ik nog een erg aangenaam concert van dub-grootmeester Lee Perry in de Oosterpoort. Mooi, dat niet lang daarna een jongere generatie, geïnspireerd door het erfgoed van de oude meester, op de planken van Vera springt om het stof op de dansvloer weer te doen opwaaien. The Slackers (jahaa, daar heb ik het hier over) is één van de bekendste exponenten van de New York ska-scene.

De band is opgericht in 1991 en maakt zelfbenoemde 'Jamaican Rock and Roll', muziek beïnvloed door zowel reggae-ska-rocksteady grootheden als The Skatalites en The Upsetters (originele achtergrond band voor The Wailers en Lee Perry) als door de oude blues, 60-ies rnb en rock van The Rolling Stones, The Yardbirds  en Muddy Waters. Gooi daar nog een dosis 60-ies soul bij en je begrijpt de opmerking, dat het lijkt of voor The Slackers popmuziek gestorven is in 1965. Toch komt de eerste plaat van de band echt meer dan dertig jaar later uit in 1996. En klinkt de muziek van The Slackers allesbehalve dood. Juist door het combineren van de oude invloeden blazen ze de 60-ies roots weer nieuw leven in.

Voor The Slackers is ska meer dan alleen maar vrolijk en up-tempo. Als het debuut 'Better Late Than Never' uitkomt, noemt de NY Times het rauwe, directe geluid een onderdeel van "the sound of New York". De groove, het soul-gevoel, de aandacht voor de kwaliteit van de songs en een origineel klinkende 60-ies ska-sound doen het debuut van The Slackers opvallen. De plaat, geproduceerd door ska/reggae producer Victor Rice, komt uit op Moon Ska van Toasters-gitarist Robert Hingley, het grootste ska-label op dat moment.

Ska is in die tijd erg populair in Amerika, mede door de single 'Time Bomb' van punkband Rancid, waardoor er ook een crossover tussen punk en ska ontstaat. Hoewel The Slackers daar niet aan mee doet en qua geluid meer kiest voor een roots-sound, komt er vanaf de tweede plaat Red Light een serie platen uit op punklabel Hellcat van Tim Armstrong, zanger/gitarist van Rancid. En dat terwijl de muziek op 'Red Light' juist meer richtig soul gaat. Het is voornamelijk de houding van de band die dit verklaart. Of volgens het magazine Alternative Nation:

"protest music made for dim, sweaty basements, The Slackers would sound at home supporting Rancid as well as some grizzled New Orleans electric blues trio."

De zes bandleden van The Slackers doen vooramelijk waar ze zin in hebben. Ze mengen ska en dub op de verschillende platen met jazz, soul en rock'n'roll en werken samen met muzikale vrienden als Glen Adams (the Upsetters), Cornell Campbell (The Uniques), Congo Ashanti Roy (The Congos), Doreen Schaeffer (The Skatalites) en Ari-up (The Slits). Als het zo uitkomt wordt er een vrolijke, sfeervolle ode gebracht aan roots-dub, maar net zo gemakkelijk maakt de band een politiek statement tegen de regering Bush, zoals op 'International War Criminal' uit 2004. Zo houdt The Slackers, ondanks de airplay op de college radios na de eerste single 'Watch This', in de 20 jaren van haar bestaan voornamelijk een zelfverkozen underground cult-status.

Dat betekent niet dat The Slackers slechts een beperkt aantal mensen bereikt, want sinds mid jaren '90 tourt de band continu met jaarlijks 110 optredens en met groot succes over de hele wereld en doet vele grote festivals aan. The Slackers is dan ook voornamelijk een live-sensatie, die we hier in Vera sinds het begin van het millenium al een aantal keren op het podium hebben gehad. De laatste keer was in 2008, dus wordt het wel weer eens tijd om die Vera dansvloer op te stoffen!

- Dikkie