Strange Boys + The CadsUSA
Aardig wat Boys in de Grote Zaal deze week. Waar het op de eerste van de maand de beurt is aan Jacuzzi Boys, is vandaag de beurt aan de Strange Boys. En buiten de overeenkomst in de naam, zijn er ook wel een paar overeenkomsten te vinden in de muziek. Beide bandjes halen het uit de jaren '60 en hebben een stevige tik van de garagemolen meegekregen. Een verschil is dat de Strange Boys al even bezig om het hardere gitaarwerk in te ruilen voor een ander geluid.
De Strange Boys komen uit muziekmekka Austin, Texas en zijn met z'n vieren. In 2009 debuteerde de band met het zeer vermakelijke 'And Girls Club': een fris plaatje vol met aanstekelijke rammelpop, vol met referenties naar de vroege Stones en Bob Dylan (vooral omdat de vocalen van zanger Ryan Shambol erg lijken op het gekraai van ome Bob). Fijne, ongedwongen rock 'n' roll, met opvallend leuke teksten.
Op opvolger en doorbraakplaat 'Be Brave' zet de band die lijn door. De band brengt meer van hetzelfde, maar wel net zo leuk. De middenweg tussen rammelende garage, sixtiesretro en ouderwetse R&B blijkt nog niet uitgewerkt. De vier ventjes leunen nog sterker op de Stones en allerlei sixtiesretro, waardoor je ze moeilijk van nieuwe ideeën kunt beschuldigen. Maar, zoals het Belgische Humo heel treffend constateert: de heren zijn “geniepig, vroegwijs, vals en smerig als een straatkat. Dan stoort het geenszins dat ze hun sound bijeen hebben gejat.” Wel valt op dat het echt harde gitaarwerk wat minder wordt. De band probeert meer pop en afwisseling in hun liedjes te brengen.
Op het afgelopen najaar verschenen 'Live Music' wordt die rustiger kant nog meer verkend. Albumopener 'Me and You' zou je zo aanzien voor een liedje van Bob Dylan toen hij net elektrisch was gegaan. Met veel piano gooit de band een flinke scheut honkytonk en blues in hun liedjes en doordat ze nog meer afstand nemen van de punksound, gaan ze nog meer lijken op hun inspiratiebronnen: The Rolling Stones, The Kinks en Bob Dylan. Of het kwartet daarmee op veel te jonge leeftijd is toegetreden tot het 'ouwelullenhoekje' van de rock 'n' roll mag je zelf bepalen. Ik denk dat het wel meevalt: ondanks al die retro is het een heerlijk fris bandje, met fijn rammelende popliedjes.
In voorprogramma vindt je The Cads, die van over Het Kanaal komen. Ze klinken heel wat minder retro dan het hoofdprogramma, al was het maar om dat ze de nodige electro gebruiken in hun aanstekelijke gitaarpopliedjes. Tropical Chillwave Electro Rockers: zo wordt het omschreven. Gee idee of dat zo is. Zomers en vrolijk is het in elk geval wel.
- Bart