Ze zat er helemaal niet op te wachten. Maar wat kun je doen? Een verliefdheid is geen keuze. Voor verliefde mensen is alles fantastisch; alles kleurt in roze tinten, om het maar eens met een cliché te zeggen. Maar niet voor haar, hoor. Zij ziet de bui al hangen. De vorige keer brak iemand haar hart en reken maar dat de volgende nare momenten al op de loer liggen. Ze was net zo lekker gelukkig ongelukkig en toen gebeurde het. Nou, lekker dan. De toekomstige Elizabeth heeft een hekel aan Elizabeth. En zo is het.

Dat zijn niet mijn woorden. Het zijn de woorden van Elizabeth Stokes, zangeres en gitariste van The Beths uit Nieuw Zeeland. Elizabeth bezingt de liefde en het mag duidelijk dat het lang niet altijd feest is. Ze is niet de eerste die het van zich afzingt en ze zal de laatste ook niet zijn. Dat geeft natuurlijk niks, zeker niet als je er zulke leuke liedjes over schrijft. Wat dat doet ze, samen met haar bandleden. Nergens navelstaarderig of somber, als je tenminste  die teksten even laat voor wat ze zijn. Elizabeth Stokes verpakt haar liefdesverdriet en twijfels in zonnige popliedjes waar het plezier met bakken vanaf te scheppen is.

‘Future Me Hates Me’, zo heet het debuutalbum dat vorig jaar verscheen en nagenoeg overal lyrische kritieken kreeg. Het album brengt je een beetje terug naar de jaren '90. Je krijgt prettig scheurende gitaarpopliedjes en suikerzoete melodieën, met veel oohs, aahs en soortgelijke, meerstemmige koortjes. The Beths draai je op een mooie zomerse dag, bij voorkeur in de auto, met het raam naar beneden.

Neem nu het titelnummer van de plaat. Een popliedje in de klassieke zin het woord: zomers, luchtig en bedrieglijk eenvoudig. Met een paar gitaarlijntjes en een slim refrein krijg je een liedje dat zo enorm catchy is dat je het accuut meezingt. 'Future Me Hates Me' is een liedje dat in een betere wereld de hitlijsten had bestormd. En daar hebben ze dan een hele plaat vol van.

The Beths komen uit Nieuw Zeeland, dus je zoekt al snel naar echo's van de illustere Flying Nun-bands uit de jaren '80 en '90, die dromerige pop tot kunst wisten te verheffen. Die zijn er ook zeker, maar meer nog is het Amerikaans. The Beths klinken ze als het charmante zusje van The Courtneys of een verlegen versie van The Breeders. Gitaarpop dus, soms ingetogen en soms wat feller, maar altijd met iets sprankelends in zich.

De bandleden kennen elkaar van hun studie aan de universiteit van Auckland. Ze studeerden er -geloof het of niet- jazz. De gitaren riepen harden dan de trompetten en van standards en cool is niks meer terecht gekomen. In een interview gaf Elizabeth aan dat zij en haar bandleden zich met The Beths eigenlijk een beetje afzetten tegen hun opleiding. Dat ze dat dan nog maar heel lang mogen doen. Het wordt mooi vanavond.

- Bart

Real Derek is het nieuwe project van Roy van Rosendaal (FIGGIE) en Doortje Hiddema (LGHTNNG). Misschien heb je hun indrukwekkende show gezien tijdens onze eigen The King's Garage Sale en anders is dit nu je kans! De liedjes zijn geschreven en opgenomen in eenzaamheid tijdens slapeloze nachten. Perfecte poprock gitaar liedjes, om nu en dan bij weg te dromen en dan weer om je bloeddruk te laten doen verhogen. De debuutsingle ‘Gucci Bag’ is inmiddels uit en een debuut-EP zal in het voorjaar volgen.