“Have you ever been to Wales? It's good, it's goo-ooh-ooh-ooh-hood”... “every choir from Caldicot to Treorchy will sing it proud." Aldus de meest recente single Have you ever been to Wales? van The Bug Club.  Ik ben nog nooit in Wales geweest, maar op een of andere manier spreekt het land tot m’n verbeelding en hebben artiesten die daar vandaan komen bij voorbaat mijn sympathie. Als je je band dan ook nog The Bug Club (De Beestjesclub) noemt dan heb je me al praktisch voor je gewonnen.

Dat ik The Bug Club nog steeds niet live heb gezien is ook onverklaarbaar, omdat de band zo’n beetje continu on tour is, ook al in Vera heeft gespeeld en een prima indruk maakte (getuige plek 27 in de poll van 2022). En omdat goede vriend Henk V. al een paar jaar fan is en telkens als hij de band weer had gezien was-ie enthousiaster dan de keer daarvoor. Om deze keer niet weer naast het net te vissen wierp ik mij op als scribent, zodat ik me goed in dit drietal moest verdiepen, de muziek eindeloos kon beluisteren en -als het goed is- zo hooked te raken dat ik de nacht voor het concert in m’n slaapzak voor de deur van Vera ga liggen.

Om te zien waar de band begon en de bandleden hun inspiratie vandaan haalden heb ik eerst maar ‘ns even de plaatsnaam ingevoerd in mijn zoekmachine: Caldicot in het graafschap Monmouthshire. Een plaats van ruim 10.000 inwoners, aan de rivier Severn. Oneerbiedig gezegd in de aars van Engeland. Caldicot is heel oud. Al in de bronstijd waren er menselijke activiteiten. Tegenwoordig is er ook nog genoeg te beleven. Er is een bibliotheek (gebouwd in 1995) en het Caldicot Leisure Centre heeft een sportcentrum. De faciliteiten omvatten een overdekt zwembad, squashbanen, zowel binnen- als buitenspeelvelden en een fitnessruimte. Dit lijkt triviale informatie, maar ik sluit niet uit dat The Bug Club hier ook een of meer liedjes over heeft gemaakt. Bekendste attractie is evenwel het middeleeuwse kasteel: Caldicot Castle. Daar heeft The Bug Club zelfs al gespeeld in hun jonge jaren, toen ze de supportband was van Status Quo. In die tijd, we hebben het over 2016 na Christus, was The Bug Club nog een bluesband en dat is nauwelijks te bevatten als je nu naar de muziek luistert.

Sam Willmett en Tilly Harris vormen de kern van The Bug Club en maakten al samen muziek toen ze pas veertien waren. Pas enkele jaren later richtten ze een band op. Samen met Ross, de broer van Sam, die aanvankelijk een bepalende factor was: hij schreef de liedjes, maakte de visuals en bedacht de naam (Ross zat in zijn jongste jeugdjaren daadwerkelijk een vriendenclubje dat beestjes ving).

Ze brachten twee EP’s in eigen beheer uit. Nadat Ross de band verliet behield The Bug Club z’n naam en bleef nog heel wat jaren blues spelen, vooral in de hoofdstad Cardiff waar ze studeerden. Maar gaandeweg volgden Sam en Tilly meer hun gevoel en dat leidde naar meer indie rock-songs. En alsof die beginjaren niet hebben bestaan, noemen ze de single We Don't Need Room For Loving (uit april 2021) hun debuutsingle. Daarna was er geen houden meer aan. Alsof de geest uit de fles was en ze de dop niet konden vinden. Of die hadden ze al weggegooid, want wat is er leuker dan nieuwe muziek maken?

Sinds 2021 heeft The Bug Club drie EP’s, drie albums en een live-album uitgebracht. Eigenlijk vier platen, want Rare Birds: Hour of Song (uit 2023) is een dubbel-lp van ruim een uur. De volgende plaat staat alweer te trappelen van ongeduld en verschijnt in juni. En let wel, dit is een band die ook ongeveer tweehonderd shows per jaar speelt.

Gaat een liedje schrijven ze dan zo makkelijk af?

Wel als we dit interview met Sam&Tilly mogen geloven:

"Ik voel me altijd een idioot als ik dit zeg, maar meestal zet ik een lekkere kop hete thee en probeer ik dan een nummer er in één keer op te knallen," zegt zanger/gitarist Sam Willmett, voordat zijn co-writer, bassist en zangeres Tilly Harris, vernietigend invalt: "De arrogantie, de arrogantie." Ze schieten in de lach voordat Willmett zich herstelt en zegt: "Het is niet eens echt expres."

Het gaat vanzelf.

"Ik heb het gevoel dat het een tweede natuur zou moeten zijn om dingen te maken," zegt Harris. "Denk er niet eens over na, doe het gewoon. Wat er ook uitkomt, het is waarschijnlijk toch het beste wat je kunt maken."

De teksten gaan regelmatig ook over zeer alledaagse onderwerpen. The Bug Club bewijst dat je over alles een liedje kunt maken zonder dat het flauw of kinderachtig wordt. Short And Round (over haardracht), We can’t all play Saxophones (over wie wat speelt “who the heck would play the drums?”), Quality Pints (wat een band tijdens het toeren drinkt), Lonsdale Slipons (over vreemde modeverschijnselen), We don’t care about that (vrolijk commentaar op modern gezever)

Ogenschijnlijk simpele liedjes die terloops heel vernuftig in elkaar steken.

The Bug Club is toch wel een van de laagdrempeligste bands die ik ken en dat bedoel ik niet denigrerend. Integendeel want ik krijg een hele prettige Supergrass-vibe bij deze band. Ook een drietal (met drummer Dan Matthew) dat ook meestal energiek, fel, naïef, gruizig, meerstemmig en vrolijk klinkt. ‘They’re only in this for fun,’ las ik ergens en dat is ook wel ‘ns een prettige uitzondering in deze donkere tijden. Een band met een ongebreidelde scheppingsdrang. Bij de EP Launching Moondream One (2021) zat een stripboek en de EP Pure Particles (2021) ging gepaard met een bordspel.

Ze houden ook wel een practical joke die een beetje uit de hand loopt. Net toen ze internationaal een beetje voet aan de grond kregen, deed de band dit:

In januari en februari 2023 gaf The Bug Club een reeks optredens onder het pseudoniem Mr Anyway's Holey Spirits. De optredens werden opgenomen en uitgebracht als een livealbum getiteld Mr Anyway's Holey Spirits Perform! One Foot in Bethlehem, met geheel nieuwe muziek die bedoeld was om nooit meer gespeeld te worden. Alsof er niets aan de hand was bleef de band ook optreden onder hun normale naam en speelde talloze optredens in het Verenigd Koninkrijk.

Het ging The Bug Club de afgelopen aardig voor de wind met steeds meer optredens in vele landen, toen ze vorig jaar een flinke aderlating moesten ondergaan: op 7 maart maakte de band bekend dat hun vaste drummer, Dan Matthew, de band zou verlaten om zich te concentreren op zijn gezinsleven.

Maar zelfs dit deerde The Bug Club niet, want de band kon een contract tekenen bij Sub Pop en kondigde hun derde album, On The Intricate Inner Workings Of The System op 30 augustus zou verschijnen. Daarna speelde ze op nóg meer podia in nóg meer buitenlanden en toch verschijnt minder dan een jaar later alweer plaat nummer vier: Very Human Features

Ik ben heel benieuwd hoe dat klinkt: zo’n achteloze band die zo verdomd goed op elkaar is ingespeeld. Hoe dan ook kan ik straks eindelijk meepraten met vriend Henk. Afgaande op zijn verhalen verwacht ik dat The Bug Club zich deze keer minstens in de top-10 speelt van de poll.

Support Euroboy is het soloproject van Doortje Hiddema, bekend van o.a. Sacrificial Chanting Mood en in het verleden ook Rats On Rafts. Als Euroboy maakt ze zacht rammelende bedroom indie met praatzang en gitaar, geheel gecreëerd vanuit de eigen huiskamer en live vertaald naar het podium.

-Igor

PS: En het is vast geen toeval dat De Beestjes Club nog een naprogramma in de kelderbar krijgt van de minidiertjes van Mesofauna.

The Bug Club | Bandcamp

Euroboy | Bandcamp